Al wie ooit geprobeerd heeft om het iconische blauwe mannetje met de witte muts na te tekenen, weet dat je nogal snel van een kale reis thuiskomt (idem voor Nijntje trouwens, maar da's weer een ander verhaal). Elke krul, elke lijn moet juist zitten of je krijgt de Chinese sweatshopversie van het wezentje en da's eersteklas nightmare material! In het uitgebreide dossier van deze langverwachte integrale (de rechten zitten nogal verspreid blijkbaar) kun je lezen dat het zelfs voor de Peyo-medewerkers van het eerste uur zeker geen sinecure was. En die lijst bevat heel wat stripcoryfeeën van de vorige eeuw: François Walthéry, Derib, Lucien de Gieter, Gos,... ze maakten allemaal deel uit van Studio Peyo!

De vier integrale albums zullen de verhalen volgen zoals ze verschenen zijn in het tijdschrift Robbedoes. Een logische keuze, al zit er zo soms wel wat ruis op de chronologie tussen de vertellingen. Standaard Uitgeverij zal zich trouwens beperken tot de albums waarbij Peyo (Pierre Culliford) zelf nog een vinger in de pap had, de albums die oorspronkelijk bij Dupuis verschenen. Ook de rol van (co-)scenarist Yvan Delporte mogen we zeker niet onderschatten. Hij slaagde er telkens weer in om een vlot scenario te combineren met geslaagde running gags en de nodige dubbele bodems. In de loop van de jaren zijn de Smurfen doodgeknuffeld en rotgecommercialiseerd, maar hier krijg je ze nog te zien zonder al die zakelijke ballast.

Iedereen die denkt dat De Smurfen een kinderstrip is, raden we met veel plezier het verhaal De Smurführer aan. Het is een koud kunstje om parallellen te trekken tussen het rosse Trump-gevaar van de laatste maanden en de bestuursdaden van zijn blauwe evenknie. Fake news, loze verkiezingsbeloften, gesjoemel allerhande,... waren ook in het Smurfendorp van 1965 al schering en inslag. Ook de ronduit misogyne beschrijving die hoorde bij de creatie van de Smurfin vonden we als achtjarige uk nog een treffende schets van het andere geslacht, maar getuigt nu van een politieke incorrectheid die de #metoo-beweging overuren doet draaien.

De Smurfen bestaan dit jaar zestig jaar en zo is deze integrale een geschenk uit de hemel voor de vele fans van het eerste uur. Voor de snelle beslissers is er trouwens ook nog een luxe-editie beschikbaar met linnen rug en een ex-libris, gesigneerd door Jeroen De Coninck, een van de huidige tekenaars van de reeks. Studio Peyo laat trouwens zien dat het verhaal van De Smurfen nog lang niet uitverteld is. Door zich te beperken tot één album per jaar blijven ze de lat voor zichzelf hoog leggen.

Nog een opmerking in de marge... Toen we de eerste keer de kurkdroge cover van dit eerste deel zagen, vonden we dit een gemiste kans. Nu snappen we de keuze van de uitgever al iets beter. Een icoon blijft een icoon, in welke setting dan ook!