We volgen Joy Caruthers alias Sara Lone al sinds eind de jaren 1950, want zo lang reeds bevindt ze zich tegen wil en dank continue in het blikveld van de geheime dienst. Daar veranderde noch een historische schat noch JFK iets aan. Omgeschoold tot '7047' wacht ze op een bevel van Janus om eender wat uit de voeren wat die 'engelbewaarder' haar opdraagt. Eigenlijk krijgt ze nog steeds geen hoogte van de man. Kan ze hem wel vertrouwen? Want te midden van de spanningen met het rode Cuba keren de strategieën van hogerhand sneller dan de wind. Is zij straks het slachtoffer van die draaikolk van belangen?

Van David Morancho willen we na deze reeks meer werk zien. Zijn letterlijk fijne tekeningen — met opvallend veel op het juiste moment gekozen smalle prenten — zijn geknipt voor deze reeks. De zestiende-eeuwse scènes uit het vorige deel gingen hem minder goed af, daarvoor waren zijn tekeningen wat te steriel. Maar dat intermezzo voorbij, tekent en kleurt hij de jaren 1960 met zichtbaar gemak.

Als er één iets is dat scenarist Erik Arnoux dan weer goed meegeeft, is het wel Joy/Sara's vals gevoel van rust en veiligheid. Ze weet dat de rust en veiligheid die ze kent slechts een illusie is die vanuit het Pentagon kan worden doorprikt. Ze voelt dat haar veiligheid plots voorbij kan zijn omwille van een oorzaak die buiten haarzelf ligt. Dat besef zal ze blijven hebben zolang Janus over haar 'waakt'. Welke richting zal dit vierluik verder uitgaan? Raakt ze van Janus af, en wil ze dat eigenlijk wel?

We zagen Dwight Eisenhower al plaatsruimen voor Kennedy, die we dan weer zien worstelen met interne en externe tegenstand. Het geeft een idee welke politieke elementen in het volgende deel aan bod zullen komen. Naar de rol van Sara Lone hierin hebben we dan weer het raden. En zo hebben we het graag, het doet ons uitkijken naar het slotdeel.

So far, it has been a joy Caruthers, a joy...