Onze eerste Kiekeboe kregen we voor een verjaardag van een klasgenootje. Hij gaf ons Het Mysterie Spell-Deprik. We waren meteen verslingerd. Het was toen niet het laatst verschenen album, maar wij hebben toch nog de overgang naar het eerste kleurenalbum en de overstap naar Standaard Uitgeverij meegemaakt. We worden oud. Sindsdien volgden we de evolutie van de reeks van zeer nabij. We beleefden pret aan de hoogtepunten, we twijfelden bij een aanhoudend dipje en we herwonnen de aandacht bij de zorgvuldige themakeuzes die Merho tegelijk actueel en tijdloos benaderde.

Tegenwoordig wordt de voormalige studiomedewerker van Willy Vandersteen, die ook eens een reeksje zou starten, nogal vaak geconfronteerd met vragen over hoe het verder moet met de reeks als hij er niet meer is. Daar antwoordt de geroutineerde interviewee doorgaans vakkundig op, waarbij hij vaak uit een arsenaal vaste antwoorden en door de jaren gerijpte anekdotes put. Zelf zouden we huiveren bij dergelijke vragen. Het is nu nog niet op! Maar het moet gezegd: voor ons ligt al een nalatenschap om u tegen te zeggen. Variatie troef in honderdvijftig albums met een veelvoud aan personages wiens permanente aanwezigheid in het striplandschap eigenlijk een te grote vanzelfsprekendheid geworden is om nog te beseffen dat het bijzonder blijft. De heldere vertelling laat niet in het midden dat zowat elke intrige van virtuoze flair en fundamentele ervaring getuigt. En dan het vermogen om leven te scheppen. Fanny is echt! Ze leeft! Dat geloven we zo.

Geen enkele andere Vlaamse stripreeks groeide zo sterk mee met de sociaal-maatschappelijke ontwikkeling. Merho blijft oplettend als een cartoonist en verwerkt zijn bevindingen in gevatte dialogen waar krantencolumnisten een pagina voor nodig hebben. Soms merk je dat er sleet op zit, dat er trucjes en formules worden aangewend en dan ontbreekt die sprankel of heb je er gewoon geen erg in. Nog meer ervaar je dat Merho prikkels opzoekt en steekjes uitdeelt, maar nooit kwetsend of al te nadrukkelijk. Deel 150, K4, zal niet de stripgeschiedenis ingaan als een grensverleggend album, maar misschien wel als een grensverkennend deel. In het zog van heerlijke, maar naar verluidt minder commercieel scorende metastrips als Album 26, Afgelast Wegens Ziekte, 99 Plus en Vrouwen Komen van Mars benadrukt K4 vooreerst dat we met strippersonages te maken hebben, met papieren acteurs die een toneeltje opvoeren voor de lezer. Merho is in dit verhaal op cruise en raadt de Kiekeboes aan om een oud pilootverhaal te hernemen, het werkelijk eerste verhaal van de Kiekeboes. Al snel worden de huidige versies van de helden en hun entourage geconfronteerd met hun oerversies (in nostalgisch oranje en bruin gekleurd), en die willen anno nu hun rechtmatig geachte plaats weer innemen. Daarvoor moeten ze de Kiekeboes en aanverwanten wel uitschakelen.

Merho speelt net zoals in voornoemde verhalen met het stripmedium, met kleur, techniek en uitvoering, maar de verstrengeling met het theatermilieu staat een complete belevenis in de weg. De gevolgen en het gevaar van een vloek slepen net te lang aan om er een zwakte in te zien. Door halverwege het uitgebreide gezelschap letterlijk een andere richting op te sturen, wordt dat weer goedgemaakt. Dan rest de strijd tussen oud en nieuw, met fixatief, Tipp-ex en kwade voornemens.

Wij stellen ons liever nog geen vragen over een vlotte opvolging voor de reeks, maar we zijn toch al zeker dat een verhaal als K4 en de andere buitenbeentjes onnavolgbaar is. Laten we dan maar dubbel genieten van dit en 149 andere albums.