Je bent 28 jaar. Je krantenstrip is immens populair. Je vriendin ken je al 12 jaar door en door. Zelfzeker besluiten jullie de grote stap voorwaarts te zetten en te gaan trouwen. Maar net op die grote dag, springt je aanstaande Herman Brood-gewijs uit het leven. Zo spat Anton Blakes levensdroom aan stukken. Pas na een lange donkere maand vindt de Londense tekenaar eindelijk de moed om de spullen van zijn Tamara te gaan samenrapen. In haar appartementje stoot hij op een reeks sensuele naaktfoto’s. Verdwaasd stapt hij in zijn wagen en rijdt even verderop een clochard aan. Dood. Uit diens jaszak wappert een vergeelde liefdesbrief. Adres onbekend. En net dat nieuwe overlijden geeft Anton de nodige levenslust om de laatste wil van de vagebond, een geruïneerde schrijver, uit te voeren.

Anton Blake is in de eerste plaats een kijkstrip. Voorzichtig blader je door de strip. Bang dat de natte aquarellen zouden uitlopen. Het enige wat de delicate tekeningen op hun plaats houdt, zijn wat fijne rode potloodstreepjes. Te laat uitgegomd vooraleer de verf op het grove papier uitdeinde. De tekeningen van de Argentijnse tekenaar-muzikant Bobillo zijn zoals zijn tangogroepje Los Peronistas: passioneel, experimenteel maar vooral raak. Landgenoot Carlos Trillo haalt voorlopig nog niet zijn niveau van Bird of Video Inferno. Daarvoor speelt het moordonderzoek teveel leentjebuur bij oud werk van Giardino, Giraud en andere Villa Delphia’s. Een beetje jammer, want Anton Blake is een gevoelige polar mét potentieel. En nu maar hopen dat de muizenissen rond Tamara’s dood, Antons gevoelige onderzoeken niet teveel in de schaduw stellen.