In het eerste deel van De Erectie krijgt een koppel, Léa en Florent, kletterende ruzie nadat Florent een Viagrapil heeft geslikt en Léa daarin het bewijs ziet dat ze haar man niet langer opwindt. Léa is net 48 geworden en vindt zichzelf en haar leven niet meer zo aantrekkelijk. Haar zogezegde boezemvriendin Alexandra is in haar ogen veel knapper, maar die heeft het niet getroffen met haar vent Jean-Fab(rice), dus die hebben besloten om te scheiden, deze keer écht. Deel 1 eindigt als de bel gaat en Alexandra in tranen voor de deur van Léa en Florent staat. Een climax net voor de pauze zoals dat hoort in goed theater.

Ondertussen is de pauze voorbij, de verwachtingen zijn hooggespannen en deel 2 begint niet slecht. Florent loopt nog steeds met een stijve en dat zorgt al meteen voor enkele grappen die niet zouden misstaan in een aflevering van De Slimste Mens. Vrij snel ruimt de wat geforceerde humor opnieuw plaats voor drama. Of beter, melodrama. Alexandra heeft Jean-Fab laten stikken, weet niet waar naartoe en rekent op haar enige vriendin, Léa. Maar Léa kan Alexandra niet uitstaan, ziet in haar leeftijdgenote een concurrente die Florent niet onberoerd laat. Florent op zijn beurt, houdt ondanks de jaren nog steeds van z'n eigen vrouw, maar heeft de schijn tegen. Jean-Fab komt z'n vrouw halen, maar Léa veegt 'm op straat de mantel uit. Op de terugweg passeert ze langs de feestvierders op de bovenste etage. En zo gaat het maar door, alle clichés passeren de revue.

Misverstanden, slaande deuren, roepen en tieren, gekke kostuums, weinig decorwissels, een man met een paal in z'n broek, situatiehumor... Ook het tweede deel van De Erectie is een mix van ouderwets boulevardtheater en ordinaire vaudeville. Zou je daaraan twijfelen, de auteurs vertellen het zelf.

Over deel 1 schreef Wouter Porteman op deze plaats: "Scenarist Jim, die nog nooit zo op dreef was sinds Een Nacht in Rome, schreef met De Erectie een fantastisch verhaal waar hét verschil tussen mannen en vrouwen haarfijn wordt gefileerd." Dat geldt zeker niet voor dit tweede deel. Het wordt allemaal te lang gerekt, de aandacht verslapt en de climax blijft uit. Het grote vuurwerk blijkt trouwens niet meer dan een rotje. Dat had anders en beter gekund, maar het is niet onoverkomelijk. Het gebeurt wel vaker dat een soufflé inzakt, daarom smaakt hij nog niet slecht.

De auteurs presenteren De Erectie als theater en schotelen hun publiek een genietbaar stuk voor. We hebben een aantal keren hard gelachen, een aantal keer moeten slikken en op onze lip gebeten, we hebben ons soms ambetant gevoeld en zijn daarna in een bevrijdende lach geschoten. En wanneer op het eind het doek viel, hebben we geapplaudisseerd. Niet omdat het moest, maar omdat de makers het verdienen. Jim heeft niet z'n beste, maar wel een degelijk scenario geschreven, Lounis Chabane gaat een stap verder met het uitdrukken van gevoelens in de houding van z'n personages en Delphine tovert met licht en kleur.

Niet elk stuk moet geniaal zijn, niet alles wereldschokkend of grensverleggend. De Erectie is entertainment. Het zou een theaterproductie van Studio 100 of Joop van den Ende kunnen zijn, mooi in beeld gebracht, goed geacteerd, prachtig decor, de juiste belichting, maar niet memorabel. Dat hoeft ook niet, soms is een leuke avond voldoende.