Pénélope Bagieu is une culottée, een wereldwijf. De in 1982 in Parijs geboren Corsicaanse behaalt eerst een baccalauréat economie en sociale wetenschappen, maar kiest nadien toch voor een iets artistiekere richting en schrijft zich in voor een opleiding multimedia en animatie. Ze is geen uitblinker, maar haar eerste kortfilm, Fini de Rire, wordt door Canal+ opgepikt en behaalt enkele prestigieuze prijzen. Bagieu houdt van afwisseling en duikt de reclame in. Ze levert onder andere de tekeningen bij een opgemerkte campagne voor diepvriesmaaltijden van het grote merk Marie. Iedereen heeft het er over, maar van illustraties naar strips is een kleine stap, vindt Bagieu. Voor Femina bedenkt ze Joséphine (goed voor twee verfilmingen tot nu) en Charlotte voor Oops. Maar ze wil meer, start met vlogs waarin ze strips die ze geweldig vindt bespreekt, ze toert als dj met jaren 1990-muziek en ze waagt zich aan haar eerste graphic novel, Cadavre Exquis, die in 2011 op het festival van Angoulême bekroond wordt met de Prix SNCF en de prijs voor het beste humoristische album. Vervolgens trekt ze naar het filmfestival van Cannes waar ze voor Arte verslag doet. Haar interesse voor de strip brengt haar in contact met Joann Sfar met wie ze Stars of the Stars maakt, ze verhuist naar New York om er aan California Dreamin' te werken en alsof dat alles nog niet genoeg is, begint ze tussendoor aan Les Culottées (Wereldwijven) op de site van lemonde.fr.

Deze duvel-doet-al trakteerde haar volgers eerder al op een blog, het schitterende Ma vie est tout à fait fascinante waarin ze zichzelf de hoofdrol toebedeelt. Maar in Wereldwijven stapt ze af van het navelstaren en richt haar blik op vrouwen die in de vergetelheid zijn geraakt niettegenstaande de belangrijke rol die ze in de geschiedenis speelden. In dit eerste deel vertelt ze over Clémentine Delait (vrouw met de baard), Nzinga (koninging van Ndongo en Matamba), Margaret Hamilton (angstaanjagende actrice), Las Mariposas (rebelse zusjes), Josephina van Gorkum (eigenzinnige geliefde) en Joséphine Baker (danseres, verzetsvrouw en moeder). Verder heeft ze het ook nog over een krijgsvrouw, een zeemeermin, een ontdekkingsreizigster, een schilderes, een gynaecologe, een sociaal werkster, een vuurtorenbeschermster, een beroemdheid en een keizerin. Vijftien beknopte biografietjes van vrouwen wier naam ons weinig of niets meer zegt, maar daar is het haar om te doen, zegt Bagieu. De levensverhaaltjes zijn heerlijke appetizers waarmee ze onze interesse voor deze madammen wil wekken. En als dat niet lukt, hoopt ze dat we toch iets hebben opgestoken over enkele heldinnen die verdienen om niet vergeten te worden.

In Frankrijk is Pénélope Bagieu een fenomeen. Bij ons is ze dat nog lang niet en hoe jammer ook, het is de vraag of daar snel verandering in zal komen. Ze maakt het zich dan ook niet makkelijk. Bagieu is een van die vrouwen die enkel doen waar ze zin in hebben (des femmes qui ne font que ce qu'elles veulent is de ondertitel van de Franse versie van Wereldwijven). Ze laat zich voor geen enkele kar spannen, mensen die haar vandaag ophemelen, spuwen haar morgen uit en het kan haar geen barst schelen. Ze steekt haar middelvinger op, maar doet dit met stijl en flair. In Frankrijk wordt zo'n gedrag gesmaakt. In 2013 wordt ze op het festival in Angoulème tot ridder 'des arts et des lettres' geslagen.

Scratch Books doet een meer dan verdienstelijke poging om Pénélope Bagieu ook hier incontournable te maken. Wereldwijven werd prachtig uitgegeven, de vertaling van Martine Woudt combineert de luchtigheid en ernst van het origineel en de lettering van Frits Jonker verdient een prijs. Er wordt gezegd dat te weinig vrouwen strips maken en dat weinig vrouwen strips kopen. De hoogste tijd om daar verandering in te brengen.