Er was eens... een stuk hout. Het was geen bijzonder stuk hout, maar gewoon een blok brandhout dat je in de open haard gooit. Maar vandaag wil timmerman Antonio er een tafelpoot van maken. Met een forse zwaai plant hij zijn bijl op de stronk. Het blok brult het uit van pijn. Wat was dat? De verbijstering bij Antonio maakt al snel plaats voor ontnuchtering. Zijn goede vriend Geppetto klopt immers aan de voordeur. Hij is op zoek naar een stuk hout om er een marionet van te maken. En jawel hoor, wat later is Pinokkio een feit. Maar nauwelijks is de pop uit het hout gehakt of hij maakt al ruzie met zijn vader. Pinokkio verkiest te vluchten en vrij te zijn. 's Nachts komt Pinokkio moe terug naar het huis. Geppetto is inmiddels opgepakt door de politie wegens poppenmishandeling. Het zal die betweter leren. Plots hoort Pinokkio een krekel die hem toetjirpt dat hij maar een domme jongen is die een ezel zal worden waarmee iedereen zal lachen. Pinokkio neemt een zware houten hamer en mept het orakelende insect morsdood.

Je raadt het al. Deze Pinokkio is een houten middenvinger naar ome Walt Disney. En dat doet deugd. Dat geeft de strip een soort cynische vrijheid die het bekende sprookje echt nodig heeft. Toch blijft scenarist David Chauvel (Wollodrïn, Arthur - Een Keltisch Epos) het originele, harde verhaal van Carlo Collodi redelijk trouw. Zo krijgen we hier geen ongeloofwaardige Disney-achtige walvis, maar een even ongeloofwaardige en literair-historisch correcte haai. Juist is juist. Helaas hield Chauvel ook de enorm moraliserende toon intact en blijft deze ons er met de regelmaat van een klok instampen. Gelukkig weegt dit ene storend element niet op tegen al het moois dat deze adaptie ons biedt.

Zoals de cover het al aangeeft, is dit verhaal een half verknipte toneelversie. De dialogen kan je zo debiteren op de bühne. En dan zijn er nog de geweldige tekeningen van de Australiër Tim McBurnie. Ook hij ziet deze Pinokkio als een toneelstuk waardoor hij de bewegingen net iets wijdser en grootser maakt dan normaal. Geregeld zie je zijn Pinokkio ons recht aankijken, overtuigend en vol pathos zijn stukje tekst debiterend. Maar het geheel is meer dan een trucje. McBurnie kan tekenen. Ragfijn en met pakken empathie brengt hij het sprookje in beeld. Zijn dynamische pagina's kleurt hij in met vrolijke kleurtjes en terzelfdertijd verrast hij ons door daarboven een soort verweerde vernislook te leggen waardoor deze Pinokkio nog meer lijkt op een verouderd manuscript. Net alsof hij ons wil bewijzen dat dit de originele versie is en dat de Disneyversie pure schriftvervalsing is.

Door die aanpak is deze Pinokkio geen kinderstrip. Het is ook geen totaal vrije interpretatie zoals Winschluss' geweldige bewerking was. Het is iets anders. Iets... Ach, lees het zelf. En wees vooral blij dat deze strip vertaald werd. Uitgeverij Silvester gelooft er alleszins fors in. Bij aankoop van het album krijg je er immers een geverniste A3-coverposter bij.

Voor het doek over deze bespreking valt, willen we nog kwijt dat deze Pinokkio een staande ovatie verdient. En dat is niet eens gelogen.