Het klinkt blasé om steeds De Geheime Driehoek te bestempelen als dé ultieme Zwarte Loge-strip. De eerste cyclus bewees reeds dat mystiek en mysterie hand in hand gaan in deze onthullende christelijke zoektocht. Leek het aanvankelijk alsof dit vervolg platjes zou aanmodderen bij het succes van de bron, Convard, Falque en Wachs gooien alle twijfel van tafel. Sterker nog. Ondanks de voorgeschiedenis, ondanks hetgeen we weten dat gebeuren zal of onthuld zal worden, de intrige blijft volledig gevrijwaard. Convard scherpt de zintuigen en houdt je  — in deze context toepasselijk — genageld aan je stoel. Hoe verloopt het verraad? Wie zijn de schuldigen? En bovenal: hoe moet het verder? Zowel in het Vaticaanse heden als in het Kerkelijke verleden schuilen tal van verrassende ontmaskeringen die hopelijk nog tijdens ons korte leven geopenbaard zullen worden! Falque past duidelijk beter in dit historisch kader. Juillard mist wel de dramatiek en dreiging om de twee hoofdverdachten rechtmatig te beschuldigen. Hij valt uit de toon met zijn allesbehalve bedreigend portret van de slechteriken op de cover.