Camille Le Moall is een zonderling, maar niet zo eentje geschapen door oorlogsgruwel. Je zou er nochtans een worden, dag in dag uit met je doorweekte voeten in de zompige grond en met je voorhoofd een fractie boven de loopgraaf uit. Tot er een aan de overkant, die je toch al in het vizier had, vindt dat-ie je kop niet meer kan aanzien. Daar wordt eenieder toch wat vreemd van? Niet Camille dus, die redt zich prima in die bizarre wereld. Zijn demonen liggen dieper. Dan haalt een oorlogshond hem vanonder het puin. Is deze kameraad het begin van iets wat op verwerking lijkt?

Laten we eens vergelijken. Oorlogsmonument is Steven Spielbergs War Horse met een hond. Arnaud Floc'hs tekeningen doen dan weer denken aan Ambulance 13 met koelere inkleuring. Beide vergelijkingen zijn evenwel slechts halve waarheden. Ambulance 13 en Liefdesmonument hebben met Sébastien Bouet inderdaad dezelfde inkleurder gemeen, maar Bouet gaat voor dit tweeluik de warmere kleuren vaker uit de weg. De tekeningen van Arnaud Floc'h zijn vluchtiger, rauwer dan die van Alain Mounier in Ambulance 13. Floc'h lijkt bewust te willen tonen dat het rauwe en imperfecte bij de mens en z'n oorlog hoort. Minder detail, maar voldoende oog voor het grotere plaatje. Mooi zo!

Steven Spielbergs War Horse? Nu ja, het heeft er wat van en we moesten iets zeggen. De waarheid is dat dit zo een van die verhalen blijkt waarvan de clou in het volgende deel naar boven komt. Wil je weten of Didier Quella-Guyot — de scenarist van De Post- & Liefdebezorger en De Soldaat en de Negerin — juist heeft ingedeeld, en of wij er terecht War Horse tussengooiden, dan zal je het slotdeel moeten lezen.