Wie de besprekingen er op nalas van het vorig jaar in april verschenen eerste deel van de De Kiekeboes-spin-off Fanny K. zal gemerkt hebben dat de meningen zeer verdeeld waren. Sommigen waren matig positief, anderen vonden Moordgriet dan weer een complete miskleun. In sommige gevallen was de kritiek ook wel een beetje te begrijpen, want Fanny Kiekeboe stond bekend als een babe die elk album minstens één vriendje versleet. Als ze zich dan, een vijftal jaar ouder en wijzer, in het begin van Moordgriet verlooft met een kerel met losse handjes die haar als een voetveeg behandelt, stelt een mens zich vragen. Zeker als Fanny aanvankelijk zijn daden nog probeert goed te praten.

Gelukkig viel er in dat debuutalbum wel iets meer te beleven dan de perikelen rond haar inmiddels ex-verloofde Pieter. Haar vriendin Naomi sterft in het Zwitserse Lugano en Fanny besluit Naomi's man Paul te helpen met de voorbereiding van de begrafenis. Onderweg opent ze het cadeau dat ze op haar verlovingsfeest van Naomi heeft ontvangen en begrijpt ze dat er een reukje zit aan het overlijden van haar vriendin. Ze besluit tijdens haar verblijf in Zwitserland op zoek te gaan naar de waarheid. Al vlug merkt ze dat er heel wat dingen zijn die niet kloppen en wanneer Fanny de usb-stick van Naomi uitpluist, blijkt haar vriendin haar een gedicht gestuurd te hebben met een cryptische boodschap. Langzaam maar zeker ontcijfert ze de boodschap die Naomi heeft achtergelaten. Hoe meer ze echter ontdekt, hoe meer haar veiligheid in het gedrag komt, want de moordenaar van Naomi zit haar op de hielen.

Wie het verhaal in Moordgriet een beetje mager vond, zal in dit tweede deel alvast zijn gading vinden, want er zit heel wat meer actie verpakt in Morpheus dan in zijn voorganger. Logisch eigenlijk, want Moordgriet was duidelijk een introductie van het verhaal. De personages moesten worden voorgesteld en die vreselijke verloofde van Fanny blijkt nog lang niet uitgespeeld te zijn. Maar daar zullen we het fijne van te weten komen in het derde album dat we hopelijk nog dit jaar mogen verwachten.

Toni Coppers is er in ieder geval in geslaagd om de spanning netjes op te bouwen zoals we dat ook gewoon zijn uit zijn Liese Meerhout-romans. Qua stijl heeft Fanny K. wel iets weg van de Antwerpse commissaris die Toni Coppers in zijn thrillers opvoert.

Ook de tekeningen van Jean-Marc Krings zijn geëvolueerd. Hij geeft zijn personages meer expressie mee dan in het eerste deel en voor de rest valt er weinig aan te merken aan zijn tekenstijl, want die past perfect bij het vlot vertelde verhaal.