Ook in het vierde deel van deze serie volgen we het wel en wee van Dad, de komiek die maar niet gelanceerd geraakt, en z'n vier dochters van evenveel moeders. Omdat die dochters erg in leeftijd verschillen, kan Nob (Bruno Chevrier) breed gaan. Dat blijkt niet altijd een voordeel. Sommige onderwerpen verdienen uitgediept te worden, andere passen minder in het geheel. Nob plaatst De Smurfen naast Thorgal in één album en ook al is dat voor elk wat wils, hier en daar wringt het.

Toch blijft het een vrolijke boel ten huize van het vijftal. In dit album zorgen de twee jongsten, Roxanne en Babette, voor de frisse toets. Roxanne ontpopt zich tot een fervente militante en Babette staat paraat om te ontkrachten waar nodig. Dad blijft de brave sul die het goed bedoelt, hij gaat verder met zich uitsloven voor z'n kroost en hij vertedert en ontroert steeds meer. Want naast lachen mag er in deze gagstrip af en toe ook een traan worden weggepinkt. Als Nob de moeder van Roxanne opvoert, bijvoorbeeld. De auteur gaat spaarzaam met de informatie om, maar in dit personage zit duidelijk meer en hopelijk wordt dat in een volgend deel waargemaakt.

Dit is het voorbeeld van een feelgoodstrip, maar tegelijk is Dad een personage dat balanceert op de grens van het verdraaglijke met het misselijkmakende. Dad heeft iets van een schotelvod en dan zal het niet verbazen dat hij door de moeders van z'n kinderen in de steek werd gelaten. De neiging om net als die vier vrouwen te doen, steekt regelmatig de kop op. Dad is iemand met wie je graag afspreekt, maar niet te vaak en niet te lang. Liefst op café, dan kun je vertrekken wanneer jij wilt.

Daarom is Dad zo'n stripje dat het wonderwel doet in een blad (de gags worden in Spirou voorgepubliceerd), maar je kunt ze beter niet na mekaar lezen. Dan blijft Dad de sympathieke man in wie zoveel vaders zich graag herkennen.