In stripland wordt altijd uitgekeken naar een nieuw album van Bernard Cosendai (Cosey), vorig jaar nog de winnaar van de Grand Prix van Angoulême en bij het grote publiek vooral gekend van de poëtische reeks Jonathan waarvan inmiddels zestien albums bij Le Lombard verschenen. Na zijn nog nietvertaalde Mysterious Melody, z'n hoogst persoonlijke ode aan Mickey Mouse (Glénat), was het blijkbaar tijd voor ernstiger werk. Maar zelfs de grote Cosey zit soms zonder inspiratie. Op zo'n ogenblikken snelt jeugdvriend François Mattille al eens te hulp. In het verleden trok hij Cosey wel vaker op gang wanneer die zich ergens in het verhaal vastgereden had, maar nooit eerder leverde hij een basisidee. Deze keer wel. En het moet gezegd: dat idee is er eentje uit de smartlappentrommel.

Het gaat over Gus en Pepe die in de Zwitserse bergen tunnels graven en aan het eind van hun carrière zijn gekomen. Op een dag loopt het alsnog mis en Pepe wordt op het nippertje door Gus gered. Dat schept een band als die er al niet was, moet Mattille gedacht hebben. 's Avonds zien de twee in een lokale kroeg op tv de film Calypso met de beeldschone Georgia Gould. Ze blijkt afkomstig uit de streek en is zelfs een oud lief van Gus. Lang geleden vertrok het kreng naar Hollywood, veranderde haar naam, werd wereldberoemd en stinkend rijk. Wie had dat gedacht? Nu ze terugkeert naar Zwitserland, begint Gus luidop te dromen. Hij wil zijn grote liefde terugzien en dat lukt. Raar maar waar, van het een komt het andere. Een lach en een traan maar vooral drama met hoofdletter. De rest laat zich raden.

Cosey neemt meestal z'n tijd en ook Calypso wordt uiterst traag opgebouwd. Dat is genieten voor wie ervan houdt, maar het einde komt holderdebolder en wordt op een paar pagina's afgehandeld. Naar de reden waarom blijft het gissen. Het maakt van Calypso niet de beste Cosey en een andere auteur zou er vast niet mee wegkomen.

Wat maakt het dan toch de moeite om er op deze plaats iets over te zeggen? Cosey tovert met kleur, dat is een deel van z'n handelsmerk. Toch wou hij al langer iets in zwart-wit maken. Dat mocht niet gratuit, het moest een reden hebben. Calypso is een zwart-witalbum. "Eindelijk", zei Cosey in een interview. "Het scenario vroeg erom", voegde hij eraan toe. En inderdaad, Calypso graaft in echte emoties, diepe verlangens, zoete dromen en de mooiste herinneringen en dan kom je al snel bij grote tegenstellingen uit. Een soort zwart en wit, dus.

En er is meer. Aanvankelijk zou het verhaal zich alweer in de Verenigde Staten afspelen, maar Cosey besloot om het naar Zwitserland te halen. Ook het Zwitserse landschap zou hem dwingen om met de contrasten te spelen. Hij wou grafisch beter doen dan destijds in het oogstrelende tweeluik Op Zoek naar Peter Pan. Hij zou z'n stijl nog vereenvoudigen en hij zou kleur achterwege laten. Missie geslaagd. In Calypso zijn zwart en wit kleuren geworden. Bij elk beeld heeft de tekenaar zich afgevraagd: "Wat is licht en wat is donker?" Licht werd wit en donker zwart. Zonder consessies. Een donkere jas voor een sombere achtergrond krijgt geen contourlijnen en van bomen die in de schaduw staan, zie je de takken niet. Cosey speelt met het waarnemingsvermogen en rekent op de fantasie van z'n lezers. We moeten zelf invullen wat ontbreekt, onze geest moet schetsen wat hij weglaat. De sneeuw, bijvoorbeeld. Waar die ligt, tekent Cosey niets en wordt het papier de dikke sneeuwlaag op de daken of bergflanken. Meesterlijk.

In z'n rijke carrière heeft Cosey het zich nooit makkelijk gemaakt. Hij blijft vernieuwen, zichzelf heruitvinden en zoeken naar andere manieren om met het medium om te gaan. Hij heeft z'n tekenstijl uitgepuurd, z'n personages beter leren acteren en hij is aan z'n taal blijven slijpen. Met Calypso heeft hij een volgende stap gezet: sfeer scheppen zonder daar z'n onnavolgbare kleurenpalet voor aan te wenden. Zo'n stap is gedurfd en niet evident.

Besluit: dankzij ijzersterke beelden en een verbluffende visuele schoonheid, slaagt Cosey erin om van een banale smartlap een sterke rock ballad te maken.