Juni 1941. Het grootste deel van Europa kreunt onder het juk van het Derde Rijk. Maar niet heel Europa geeft zich gewonnen. Eén eiland blijft koppig weerstand bieden. Maar de Duitsers zijn aan de winnende hand. Polen, België, Nederland, Frankrijk, de Balkan,... alle landen gaan één voor één voor de bijl. Enkel het Britse leger buigt, maar kraakt niet. Ondanks een tekort aan materiaal en manschappen vechten ze door. In Noord-Afrika slagen ze er zelfs in om Mussolini's troepen in het woestijnzand te doen bijten. Om hun Italiaanse bondgenoot te steunen, trekken Rommel en zijn Afrikakorps Libië binnen. Al snel dwingt hij de Engelsen terug te trekken in Egypte en in de Libische haven Tobroek. Maar ook die stad wordt omsingeld door het Afrikakorps. De Engelsen zitten met de handen in het haar tot de Schot David Stirling zijn oversten weet te overtuigen een speciaal commando achter de linies misschien succesvol kan zijn. Samen met zijn kompanen, de Ier Paddy Mayne en de Australiër Jock Lewes, richt hij de elite-eenheid SAS op. Een ontmoeting met de vrijbuiters van Long Ranger Desert Group — Hugo Pratts Woestijnschorpioenen — geeft de Special Air Service pas echt vleugels. Wie waagt, wint echt.

Oei. Dat wordt een miskoop. We hadden de strip blind gekocht, aangetrokken door een intrigerende cover van Sisco-tekenaar Thomas Legrain. Pas bij thuiskomst zagen we dat het een verstripping betrof van de ware ontstaansgeschiedenis van de SAS. Pff, laat dit nu net ons ding niet zijn. Maar dan begin je eraan. En dan heb je het bekende verhaal... Het valt beter mee dan verwacht. Vijf bladzijden verder vind je het prima spul. Net zoals bij De Joodse Brigade leer je fors bij over een vergeten stukje Tweede Wereldoorlog-geschiedenis zonder enig moraliserende vingertje. Vincent Brugeas (Block 109) bouwt zijn verhaal waarheidsgetrouw op, vertrekkend vanuit een paar sterke individuen met hun sterktes en zwakheden. Zo kan hij de dialogen spannend houden zonder al te veel te vervallen in karikaturale Buck Danny-grootspraak. Het album wordt afgesloten met een ferm dossier. Pedagogie ten top. Héhé, dat viel meer dan mee.

Maar we vielen dus voor de sterke cover van Legrain. Ook binnenin toont de Franse autodidact dat hij veel meer geworden is dan een ordinaire fotobewerker. De tekeningen zijn warm, dynamisch en toch hyperrealistisch. Mochten ze nog iemand zoeken om Alfa echt voort te zetten, dan hoeven ze niet ver te zoeken.

The Regiment is een dikke meevaller geworden. Wie waagt, wint toch.