Liefhebbers van oude westernstrips komen bij het begin van dit nieuwe jaar wel heel goed aan hun trekken. Nadat we nog paar pas konden kennismaken met de westernstrips van de Italiaan Serpieri, kunnen we ons nu vergapen aan de luxeheruitgaven van Jonathan Cartland die nog van december dateren. Sherpa pakt direct uit met de eerste twee delen uit deze reeks die in 1974 gelanceerd werd in Frankrijk. Pas twee jaar later verscheen de Nederlandstalige vertaling van dat debuut onder de titel De Indianenvriend.

Jonathan Cartland was voor de stripwereld de eerste kennismaking met tekenaar Michel Blanc-Dumont die later verantwoordelijk zou zijn voor de albums van de jonge Blueberry. Voor deze reeks werd hij bijgestaan door scenariste Laurence Harlé, een dame die zich aangetrokken voelde door het lot van de Noord-Amerikaanse indianen. Vandaar ook dat pelsjager Cartland geen westernheld is geworden die jacht maakt op de indianen. Hij vecht meer voor rechtvaardigheid en is een verdediger van de roodhuiden. Dat wordt meteen al duidelijk in het eerste verhaal waar hij een complot ontdekt tussen een legerkapitein en een landeigenaar die de indianen wil uitdagen om ze op die manier uit te roeien zodat hun land vrijkomt. Cartland kiest resoluut voor de kant van de indianen en staat hun bij in hun strijd. Zo ontmoet hij ook zijn toekomstige, indiaanse vrouw Kleine Sneeuw.

In het tweede deel, Het Laatste Konvooi naar Oregon, is Cartland met zijn grote liefde getrouwd. De squaw baart hem een zoon en wanneer Jonathan enkele weken terugkeert van de jacht, vindt hij haar vermoord terug in hun huis met naast haar enkele veren van een Indiaanse hoofdtooi. Zijn zoontje leeft nog. Cartland brengt hem onder bij de stam van zijn vrouw en raakt zelf op de dool: drinken en gokken worden de belangrijkste activiteiten in zijn nieuwe leven. Dankzij een oude kennis komt Jonathan er weer bovenop wanneer hij een aantal pioniers gaat begeleiden als gids. Tijdens de tocht vindt hij ook de moordenaar van zijn vrouw.

Beide albums bevatten naast de strip ook nog heel wat achtergrondinformatie. Zo krijg je in het eerste deel de geschiedenis van de Cartland-strips mee plus het allereerste verhaal van Michel Blanc-Dumont. Deel 2 wordt dan weer opgesmukt met het eerste deel van de levensloop van de tekenaar, dat door de man zelf wordt verteld. Voor het tweede deel daarvan zullen we moeten wachten tot deel 3 dat later dit jaar verschijnt. Daarnaast krijg je ook nog heel wat oudere tekeningen te zijn die verschenen in het magazine Round Up.

Technisch gezien merk je aan het begin van het verhaal dat zowel de tekenaar als de scenariste nog een beetje op zoek zijn. Dat aarzelende begin wordt echter ruimschoots goedgemaakt als het verhaal op gang begint te komen. De tekeningen evolueren snel naarmate het scenario sterker wordt. Wanneer we midden in het album zijn, merk je dat het duo helemaal op dreef is en duidelijk klasse bezit. Dat merk je ook als je aan Het Laatste Konvooi naar Oregon begint. Je zit onmiddellijk in het verhaal dankzij tekst en beeld. Blanc-Dumont weet met zijn stijl het leven in het wilde westen prachtig te schetsen en het was dan ook niet vreemd dat hij later in zijn carrière werd gevraagd om de reeks De Jonge Jaren van Blueberry verder te zetten.