Wij hebben een theorie en willen die even polsen. We verdenken Xavier Fourquemin er stilletjes van iets te hebben voor rood haar. Wereldwijd heeft minder dan één procent van de bevolking die haarkleur. In de wereld van Xavier Fourquemin lijkt dat anders te liggen. Ga het gerust na, in zowat alle grotere reeksen van de man, heeft minstens één sleutelfiguur in het verhaal rood haar, of haar dat door de lichtinval naar rood neigt. Niet dat we er iets op tegen hebben voor alle duidelijkheid, het is gewoon een opstapje naar de inhoud van ons verhaal.

Voor een derde maal beweegt Op de Barricades! zich in de sfeer van de Parijse Commune van 1871. De rode verzetsvlag wappert en er hebben al heel wat Parijzenaars donkerrood gebloed. Voormalig dienstmeid Marie Bréban, is een van de hevigsten die op de barricades te vinden zijn. De roodharige (!) jonge vrouw wil een beter leven voor wie onderdrukt wordt door de heersende klasse. Maar dat heeft een prijs, want daar hoort ook de dochter van haar voormalige werkgever bij.

Derde keer, beste keer. Dat zeggen we niet alleen omdat we fan zijn van Xavier Fourquemin. Wilfrid Lupano bedacht alle scenario's voor dit drieluik, maar levert hier het verhaal af dat het best overeenstemt met de tekeningen. De grotere tekstvlakken van deel 2 vonden we eerder nog wat stroef bij de dynamische tekeningen van Antony Jean. Het duo Fourquemin-Lupano vindt dat evenwicht vlotter. Fourquemins hier iets meer karikaturale stijl tovert wel een vrolijke toon bij wat eigenlijk een eerder donker verhaal is. Daarmee wegkomen is een straffe afsluiter van drie verhalen sociale revolutie.