Sophie komt terug van haar poppenkasttournee en settelt zich weer in het kleine Franse dorpje. Ze lijkt ons een beetje weemoedig. De terugslag, weet je... Dat specifieke moment waarop de adrenaline je lichaam verlaat. Bovendien lekt haar dak en als ongehuwde, alleenstaande moeder krijgt ze de nodige curieuzeneuzeblikken van haar kleinburgerlijke dorpsgenoten. Grootvader Antoine fungeert gelukkig nog steeds als verbindende factor en probeert de brokken te lijmen zonder zelf voor nog meer scherven te zorgen. Daarnaast verdeelt de geplande uitbreiding van het bedrijf Garan-Servier het dorpje in twee kampen. Of gooit de ontdekking van de zeldzame sprinkhaan, de zogenaamde "getande tovenares" nog roet in het expansie-eten?

In de eerste drie delen kreeg telkens een van de knarren de hoofdrol toebedeeld van scenarist Wilfrid Lupano, nu is het vooral kleindochter Sophie die de honneurs waarneemt. Maar hoewel ze in dit deel een beetje naar de achtergrond zijn gedrongen, blijven de luitjes subtiel het verhaal in de juiste richting stuwen. Door zo niet direct alle troefkaarten uit te spelen, slaagt Lupano erin de spanningsboog overuren te laten draaien. Ook al lijkt het verhaal op het eerste gezicht nu uitverteld, we vermoeden dat de scenarist toch nog wat plotwendingen in zijn mouw heeft zitten!

Ook tekenaar Paul Cauuet is weer goed op dreef. Bekijk voor de aardigheid ook de cover nog eens goed als je de strip gelezen hebt. Het ogenschijnlijk simpele voorblad geeft meer prijs van het verhaal dan je op het eerste gezicht gedacht had!

Krasse Knarren is als een ui: je pelt er laagje per laagje af, pinkt een traantje weg en pept er je dagelijkse menu serieus mee op.

Krasse Knarren is ook een abrikoos. Eens je door het zoete vruchtvlees heen bent, bijt je je tanden stuk op een blanke, maar bikkelharde pit.

Krasse Knarren is als een karamel uit die blikken doos Quality Street van je bomma: zo eentje waar je lang op blijft kauwen en nog veel langer van nageniet!

Wij blijven fan...