Onlangs hoorden we iemand verklaren dat er een bepaald type striplezer is dat gewoon elke westernstrip koopt, ongeacht de kwaliteit. Maakt niet uit of het verhaal potsierlijk is of dat de tekeningen lijken gemaakt in een beschutte werkplaats. Zolang er maar cowboys en indianen in voorkomen en er veel pif-paf-poef gedaan wordt. Dat vonden we toch al te kras. Al kunnen we ons iets voortellen bij de smaak, of het gebrek daaraan, van de gemiddelde linedancer. We hebben er nooit wat mee gehad, met Stetsonhoeden, Dolly Parton, cowboyboots, dreamcatchers en pickuptrucks. Maar we hebben wel iets met goede strips. En Undertaker heeft al heel snel, na amper vier albums, nu wel voorgoed dat kwaliteitslabel verdiend.

In De Schaduw van Hippocrates achtervolgen we nog steeds de sadistische chirurg Quint, die sluw gebruikmaakt van zijn kunde om uit de handen te blijven van de gerechtigheid. Telkens Crow, de ex-soldaat, nu begrafenisondernemer, hem dreigt in te halen om hem een kogel door de kop te jagen en zijn geliefde Rose te redden, weet Quint de lokale bevolking tegen Crow op te zetten. Want wie wil nu de chirurg die jou of je geliefden heeft gered, uitleveren?

Niet enkel fysiek ontspint zich een kat- en muisspel, maar ook moreel. Lin, de Chinese sidekick heeft enkele rake opmerkingen over schuld en boete voor Crow. Want redt Quint geen mensen, terwijl Crow ze enkel naar de eeuwige jachtvelden stuurt? Het is allemaal duidelijk wat complexer dan "de goeien tegen de slechten". Ook waren we onder de indruk van het schijnbare gemak waarmee Dorison ons afscheid laat nemen van belangrijke personages. Een andere scenarist zou deze nog minstens tien albums uitgemolken hebben.

Grafisch is het alweer dik genieten. Ralph Meyer is op zijn zwakst een fantastische stielman, op zijn best een groot artiest met een cinematografisch oog genre Steven Spielberg of Martin Scorsese. We hebben ons nooit ingebeeld een originele plaat te willen aankopen, maar die laatste plaat... Die zouden we wel onder de kerstboom willen vinden!

Indien je wat minder centjes wenst uit te geven, kan je eigenlijk weinig misdoen met het vierde deel van wat een van de strafste westernreeksen is van de laatste jaren. Wij hebben er onszelf alvast op getrakteerd.