#Rauw, dat was de periode die te boek staat als Amerika's donkerste periode: de Secessieoorlog en de jaren die daaraan vooraf gingen. Beter gekend onder de meer omvattende naam Amerikaanse Burgeroorlog. Het ging inderdaad om afscheiding (= secessie), maar ook om meer dan afscheuring tussen twee gebieden die ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen hadden. Het was geen propere boedelscheiding tussen Noord en Zuid, maar een economische tweespalt, een verschil in visie, en haantjesgedrag van politieke ego's. Geregeld dreef het loodrecht door families, zeker als de spanningen daar al jaren net onder de oppervlakte leefden.

#Blacklivesmatter is nog lang niet aan de orde. Ook de plantagehouders op White Plain doen met hun slaven wat hen goeddunkt. Toch vindt de jonge Charles Berthier, de zoon des huizes, zijn vader te soft. En wat dan gezegd van zijn moeder? Wat is de reden van haar meer toegeeflijke, zelfs vriendschappelijke omgang met sommige slaven? Charles gaat rommelen in het familieverleden en haalt jarenlange spanningen weer naar boven. Afscheuring in alle betekenissen van het woord is nooit veraf.

Er gebeurt veel, heel veel in het openingsdeel van dit tweeluik. En toch voel je dat de vork en zijn steel pas zullen verenigen in het slotdeel. Een gewaagde maar wat ons betreft geslaagde evenwichtsoefening van scenarist Edouard Chevais-Deighton.

Afgezien van medewerking aan een strip over zijn geboortestad Lyon, is dit tweeluik de vuurdoop voor tekenaar Antoine Giner-Belmonte. Hij verbrandt er zijn vingers niet aan en houdt zich verrassend goed staande. Wat meer bewegingslijntjes in het tweede deel zouden het helemaal afmaken. De kadrering en sfeer heeft hij sowieso helemaal beet.

Zoals voor zoveel vrouwen destijds past ook op de plantage een ferme #metoo. En nog lijkt de onheilswolk niet opgeklaard. Het echte gedonder zit ongetwijfeld in het slotdeel samengebald.