Dat je niet meteen een groots tekenaar moet zijn om een schitterende strip af te leveren, bewijst Igort met Fats Waller. Dat gebrek compenseert hij trouwens met een overdosis grafiek en design. De uitstekende sfeervolle tonale inkleuring en de georkestreerde pagina-indeling getuigen van een visuele maturiteit. In hoeverre heb je dan het recht om hem geen groots tekenaar te noemen? Schijn bedriegt want zijn personages zijn van vlees en bloed en komen geloofwaardig over. Nog nooit hadden we — met schaamrood op de wangen — van jazzcomponist Thomas Waller gehoord en toch leek het alsof hij echt bestaan had. Breiden de auteurs aan een fictief muzikaal leven om de belangrijke politieke grondverschuivingen op wereldschaal anno jaren dertig weer te geven? Het was geen illusie.

Mede door het overdonderende scenario van Sampayo is deze autobiografie allesbehalve een verslag van een tragisch mensenleven! Het lijkt allemaal maar een slordig samenraapsel van feiten, het is wat het moet zijn: pure jazz. Rustig aanvattend, overgaand in versnellingen, rustpunten inlassend. Met een gedreven ritme lijkt alles geïmproviseerd alsof het zo uit de pen vloeide. De grandeur lijkt na lezing slechts een logge prikballon waar kop noch staart aan te krijgen is. Laat alles op je afkomen, gun het de tijd. Eens bezonken besef je dat zo'n strips het medium uniek maken. Je hoort de melodieën op de achtergrond. Fats Waller kon de muziek beheersen zoals geen ander, op zijn leven kreeg hij echter geen grip...