Het gebeurt weleens dat we in een interieurzaak geconfronteerd worden met een schilderij waar een mens met een dierenhoofd afgebeeld wordt. Warm worden we daar niet van. En nu we er even over nadenken: het omgekeerde hebben we nog niet veel gezien. Misschien een gat in de markt? We dwalen af. Vermenselijking van dieren. Niet enkel door hun een dierenhoofd te geven, maar ook door onze menselijke 'eigenschappen' uit te vergroten. Het is een dankbaar gegeven. Verdierlijking van mensen zorgt meestal voor het behoud van de zachte menselijke eigenschappen. Vermenselijking van dieren voor het tegenovergestelde. We zien een doctoraatsthesis opdoemen.

We blijven afdwalen. Even focus nu. Voor ons ligt het tweede deel van Het Rijk. In deel 1 (Het Seizoen der Demonen) hebben we kennis gemaakt met de hoofdrolspelers in een post-menselijke, apocalyptische wereld, geteisterd door onze klimatologische erfenis. Onze drie huurlingen (Isaac, Olivia en Pantacrius) begeleiden een rijke familie met hun offergaven (kruiden, slaven,...) naar het heiligdom van de Cathardische monniken, een oude nucleaire site waar veiligheid tegen de mensdemonen (lees: vernietigende windhozen en dergelijke) kan afgekocht worden. Met een list slagen ze erin de roverhoofdman Sertor te kidnappen om vrije toegang over een tolbrug te krijgen, maar een vriend voor het leven hebben ze daarbij niet gemaakt. Na een lange tocht bereiken de huurlingen en de ondertussen wezen geworden kinderen de site. Alle offergaven, noodzakelijk om het heiligdom te kunnen betreden, zijn echter verloren gegaan. En dan gaat het crescendo. Pantacrius onderneemt een wanhoopspoging om alsnog aan de nodige slaven te geraken, Sertor slaagt erin een bres te maken in de verdediging van de tempel en de mensengoden starten hun vernietigend werk. Pontifex Arwan tracht nog het tij te keren, maar Isaac had nog een rekening openstaan.

Scenarist Sylvain Runberg (Millennium, Orbital, Heroveringen) is goed op dreef. Enerzijds wordt onze betrokkenheid verhoogd omdat we meer te weten komen over het verleden van Isaac en Olivia en anderzijds smaken we wel het rechttoe-rechtaanprincipe. Er is slechts één verhaallijn, maar die wordt wel in een rotvaart afgewerkt. Benieuwd hoe de reeks verder zal evolueren in het verre Kama.

We kunnen de pasteltintige aquarellen van Olivier Boiscommun (Het Boek van Jack, Troll) wel smaken. Ze verzachten de ellende, maar ontberen daardoor ook soms het noodzakelijk dreigende. De laatste plaat bijvoorbeeld, met de mensgoden in volle glorie, mist daardoor het nodige dramatische effect. Maar daartegenover staan prachtige beelden zoals deze in de gutsende regen. Onze K-way lag binnen handbereik.

We hebben ondertussen iets meer sympathie voor schilderijen van mensen met dierenhoofden, maar we ruilen eventuele exemplaren graag in voor the real thing, met name Blacksad en, jawel, Het Rijk.