Deze spin-offreeks van Thorgal, vooralsnog de beste van de drie na De Jonge Jaren en Wolvin, is aan zijn derde tekenaar en tweede scenarist toe. Giulio De Vita wilde officieel stoppen op een hoogtepunt en hield het na vijf delen voor bekeken. Intussen tekende hij een album van Tex Willer en werkt hij hard aan een gloednieuw project. Roman Surzhenko viel een album in voor hij zich weer aan zijn twee andere Thorgal-spin-offreeksen wijdde. Zijn album was het eerste van de twee scenaristen Xavier Dorison (die ook al de hoofdreeks Thorgal van Yves Sente overnam) en Mathieu Mariolle die voor een nieuwe insteek kozen. Kriss moest weer centraal staan en niet zozeer de veldslag tegen Magnus.

De Tijdberg gaat op dat elan verder en de cover geeft al prijs dat er twee Krissen zijn. De krijgster gaf haar troon op en neemt kordate beslissingen om de zoon die ze van Thorgal baarde terug te vinden. "Kriss van Valnor geeft nooit op", roept ze in de derde persoon over zichzelf aan het begin van dit album. Na het vinden van een magische dolk in de Tijdberg plant ze die in haar hart waarop ze met diezelfde dolk een scheur in de tijd kan snijden. Daardoor keert ze terug in de tijd om gedane zaken weer om te keren. Maar in nood moet ze een andere scheur in de tijd veroorzaken die haar en haar gezelschap in open zee doen belanden. Ze worden opgepikt door een schip waarop Kriss, een 'andere' Kriss, de plak zwaait. De bemanning begrijpt er niets van, maar beide Krissen laten zich niet uit hun lood slaan.

Gerotzooi met de tijd doet onvermijdelijk denken aan De Meester van de Bergen, een van de meest geliefde albums van de reeks. De Tijdberg is heel wat minder geniaal van opzet omdat het nog altijd moet passen in een langere cyclus waarin intussen heel wat ballast wordt meegesleurd. De beste Thorgals zijn nog steeds de verhalen die in één enkel album passen. Maar kom, het verhaal schiet lekker op en op het einde neemt Jolan het van Kriss over om een beslissende confrontatie aan te gaan met Magnus. In principe zou dat moeten leiden naar het slot van de spin-off in het volgende album, maar als uitgeverijen zich bemoeien met principes durven we er geen geld op inzetten of het daarna werkelijk is afgelopen als de spin-off samensmelt met de hoofdreeks.

Nieuwe kracht Fred Vignaux (je kent 'm misschien van de prequel Sneeuw - De Oorsprong, de fantasythriller De Roep van de Legenden en Vercingetorix in de collectie Zij Schreven Geschiedenis) kwijt zich prima goed van zijn taak. Hij tekent wat losser en spontaner dan zijn voorgangers, maar het geheel oogt lang niet kwaad. Hij heeft de bladschikkingen van Grzegorz Rosinski (die weer eens een prachtige cover schilderde) onder de knie, hij kent de kracht van zwart als sombere sfeerschepper en het is vaak smullen van de emoties die de personages — met name Kriss — uitdrukken. Bekijk die gemene blik in prent 8 van pagina 24 bijvoorbeeld of het haast kinderlijk verbaasde snoetje onderaan pagina 7 of het spottende gezicht in prent 2 van pagina 17. Achterin het album staan enkele pagina's met een blik achter de schermen. Zijn Kriss-studies zien er heel knap uit. Nu al een aanwinst!