In het achterin toegevoegde dossier met fraaie karakterstudies, een bijkomend stripverhaaltje en een geschrapte scène geeft Fred de Heij toelichting op de totstandkoming van Roca Verde. Dat groeide namelijk organisch uit een voornemen om een verhaal van wel duizend pagina's te maken naar het voorbeeld van oude liefdes als Akira en Steve Canyon. Zijn eerdere album De Schuilplaats geldt als een eerste deel van het langere verhaal waarin hij bijfiguren achter de hand houdt om van hen een hoofdfiguur te maken zoals nu in Roca Verde gebeurt. Maar je hoeft De Schuilplaats niet gelezen te hebben om je op dit 16+-album te storten.

Die 16+-waarschuwing staat er niet voor niets. Het gaat er behoorijk expliciet aan toe in de seksscènes waarop net wordt beknibbeld. Ook de geweldfactor schiet in het rood met bloedige afrekeningen in en buiten het drugsmilieu waarin Roca Verde zich onderdompelt. Figuren uit de misdaad compromitteren, misbruiken of trekken op met politieke figuren en anderen met macht terwijl beide milieus ook onderling een strijd beslechten. Sterke vrouwen en verleidelijke speelballetjes vormen mee de instrumenten die worden ingezet om wraak te nemen, als ze al niet uit eigen houtje opmerkelijke plotwendingen veroorzaken.

De eerste pagina's met een "wie is wie in Roca Verde" schrok ons eerst af door een parade van 24 figuren wiens naam we nooit allemaal zouden kunnen onthouden, maar Fred de Heij voert hen met mondjesmaat op waarbij hij onderlinge verbanden logisch en duidelijk opbouwt. De intriges variëren van overspel over machtsspelletjes tot de grotere verschrikkingen in het misdaadmilieu, nogal scheutig overgoten met sekstaferelen in vele vormen en gaatjes.

Er schuilt meer verfijning in de tekenstijl dan in andere van de Heijs albums. Je kan merken dat dit het liefste is wat hij doet. Dat het hem financieel nauwelijks iets opbrengt, moet hij weliswaar voor lief nemen. Maar liever dit dan een nieuwe hobby waar hij in de laatste pagina's op alludeert. Hopelijk komen de volgende honderden pagina's alsnog.