De tijd dat we big time fan waren van Mickey Mouse ligt ook alweer heel wat jaren achter ons. Doorheen de jaren is de sympathieke muis namelijk het symbool geworden van de Disneyficatie van de storytelling: te braaf, te rond, te simpelweg gemakkelijk. Hoewel we de laatste jaren een tendens menen te ontwaren waarbij niet meer noodzakelijk alle scherpe kantjes van het verhaal afgevijld dienen te worden, lijkt het Disney-imperium toch vaak op het visuele equivalent van pakweg een Beyoncé: prefab bubblegumpop met af en toe een goed uitgekiend pseudoschandaaltje dat de street credibility ten goede moet komen, maar steeds met één oog gericht op de spreadsheets met recente verkoopcijfers. We waren dan ook uitermate benieuwd of Régis Loisel het rock-'n-roll-gehalte van de muis wat kon opkrikken. We weten dat de auteur een meester is in het scheppen van de juiste sfeer, maar slaagt hij er ook in om een mondiaal icoon naar zijn hand te zetten?

Loisel situeert deze Zombokoffie tijdens de jaren 1930. De grote beurscrash van 1929 ligt nog vers in het geheugen en ook Mickey en de zijnen zijn niet gespaard gebleven. Vreemd genoeg lijken een aantal mensen in hun omgeving zich niet al te veel van de penibele situatie aan te trekken en blijven ze netjes tegen een hongerloontje werken voor de bankier Rook Füller. De geur van gemalen koffie blijkt voldoende om hen netjes in het gareel te laten lopen. Loisel trekt zo overduidelijk de parallellen met de huidige uitbuiting van de arbeiders in sweatshops, de steeds maar toenemende robotisering en de grijpgrage handjes van de grootbanken. Had hij de strip in die jaren 1930 uitgebracht, had men hem ongetwijfeld van communistische sympathieën beschuldigd, net als bijvoorbeeld Charlie Chaplin die in zijn Modern Times gelijkaardige thematieken behandelde. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel in dit album. Loisel trekt regelmatig de kaart van de slapstick en zorgt zo dat de strip voor verschillende leeftijden genietbaar is. De jongere lezers kunnen smullen van het vlotte avontuur, de meer mature stripliefhebber kan zijn hart ophalen aan de dubbele bodems en de metaforen. Onwillekeurig moesten we hierbij terugdenken aan Marten Toonder, de Nederlandse grootmeester van de taalspelletjes en de vette knipogen, die zijn Bommels ook van die particuliere toon wist te voorzien.

Grafisch gezien grijpt de tekenaar terug naar de Mickey Mouse van Floyd Gottfredson, de man die de muis ontiegelijk populair maakte in de kranten van het interbellum, ook al herkennen we zeker ook een snuifje George Krazy Kat Herriman in zijn tekeningen.

De hernieuwde kennismaking met Mickey, Minnie, Goofy, Donald en Karel deed ons veel deugd en we voelden ons weer heel even een jaar of acht, genietend van een beduimelde Donald Duck van de rommelmarkt.

De ultieme Hüsker Dü-versie heeft Loisel niet gemaakt van zijn Mickey, daarvoor mocht het allemaal nog een stuk anarchistischer. Een gelikt Coldplay-album is het gelukkig ook niet geworden. Disney content, iedereen tevreden...