De in het vorige album 'ontmande' Khephren blijft de spilfiguur in de bejaardenspin-off van de ooit zo kwieke Alex. In deze reeks nemen Khephren en Alex' eigen zoon Titus de rollen met onstuimigheid over. De appel valt niet ver van de boom, maar de volgende generatie handelt wel wat dommer dan de vorige. Khephren is eigenlijk een even vervelende katalysator als Enak in de oorspronkelijke reeks van Jacques Martin die Alex willens nillens altijd weer in een avontuur doet storten. In dit vervolg sleept Khephren zijn entourage mee de Egyptische woestijn in op zoek naar een oase die gewijd is aan de god Amon waar een tempel en de Dodenberg te vinden zijn. In de woestijn loert er al gevaar langs alle kanten, maar in de Dodenberg komt daar nog gedoe met rovers, verbeten dienaren van een god en een hoop mummies bovenop. En natuurlijk verpest Enaks zoon Khephren het opnieuw...

Geen probleem dat Alex en Enak in deze reeks almaar minder gewicht in de schaal lijken te werpen, hoewel de cliffhanger wel een kentering inluidt, durven we vermoeden. Maar al bij al verwachten we van een titelfiguur dat hij ook de werkelijke held van de reeks is. De aandacht voor de kneusjes wordt te groot en dat levert wel wat irritaties op. Of het gezond verstand in volgende delen alsnog zegeviert, blijft afwachten. In elk geval houden Thierry Démarez en Valérie Mangin er wel de spanning in. Er kan in deze spin-off duidelijk meer dan in de hoofdreeks voor het grote publiek. Het mag wreder en dat geldt voor zowel een situatie waarin Kephren gepest wordt als de diverse moordpartijen en een eindscène die je het ergste doet vrezen. Spanning en een beetje griezelen, qua timing (net voor Halloween) kon deze Alex Senator op geen beter moment verschijnen.