De keuze om Yoko Tsuno — net zoals Baard en Kale bij Arboris — thematisch in plaats van chronologisch te bundelen, komt weliswaar door het Franse voorbeeld, maar het valt niet bij iedereen in goede aarde. Een van de betere opmerkingen vonden we nog dat het voordeel is om "die vervelende Vinea-verhalen" over te kunnen slaan. Diezelfde lezer zal zijn hartje kunnen ophalen aan deze tweede integrale met drie avonturen die zich in Duitsland afspelen, zonder blauwe nevenpersonages. Maar er duikt toch weer een nadeel op. Het Helse Orgel en De Grens van het Leven zijn namelijk twee van de beste verhalen in de reeks waar veel andere Yoko-verhalen niet aan kunnen tippen.

In Het Helse Orgel maakt Yoko tijdens een romantische cruise op de Rijn kennis met de Duitse organiste Ingrid Hallberg. In een pittoresk dorpje ontdekken ze een reusachtige orgelpijp. Het werkelijke orgel bevindt zich in de gewelven van een oud kasteel. En daar is het nog minder pluis.

De Grens van het Leven is ongetwijfeld het mooiste avontuur in de reeks. Alleen al hoe Yoko op de eerste plaat de lezer tegemoet schrijdt, is een beeldschoon plaatje. En op de laatste pagina zien we een beeld van Yoko in kimono dat vaak werd gebruikt voor divers promotiemateriaal. Ook de decors van het plaatsje Rothenburg nodigen uit om daar een toeristische tussenstop te maken. Je zou niet de eerste zijn, want Roger Leloup getuigt op de achtergrondpagina's dat er regelmatig toeristen in Rothenburg stoppen met dit album van Yoko onder de arm. De maquette van het stadje uit het verhaal werd ook jaren na het verschijnen van het album een realiteit. Reproducties van Leloups platen hangen in het stadhuis. Leloup voert in dit verhaal een dokter op die zijn vijfjarige dochtertje sinds het oorlogsjaar 1945 in een kunstmatige slaap houdt omdat ze dodelijk werd getroffen door een bombardement. Al decennialang houdt hij haar op de grens tussen leven en dood. Fysiek gezien is ze amper twee jaar ouder geworden. Kan de dokter dankzij Yoko zijn dochter tot leven brengen? Wat denk je zelf?

Na de bovenstaande verhalen dook Ingrid opnieuw op in De Bliksem van Wodan. Ze heeft een ongelofelijke ontdekking gedaan: een toestel dat een bliksemstraal kan uitstoten. Het is een uitvinding van een fysicus die in de jaren 1930 opzoekingen deed naar een dodelijke straal. In slechte handen (en die liggen helaas op de loer) kan het een gevaarlijk wapen zijn. Behalve uitzinnig technisch vernuft zien we ook hoe de anders tegenover mannen nogal afstandelijke Yoko een romantisch momentje beleeft in de armen van Ben. Die knul gebruikt een citaat van een wijze als voorzichtige toenaderingspoging, maar dat wordt door Yoko kordaat, maar vriendelijk de kop ingedrukt door een ander citaat van dezelfde wijze. Ben zal wat beter zijn best moeten doen.

Grafisch staat Leloup hier op het toppunt van zijn kunnen. De technologie, de personages, maar vooral de decors spreken allemaal tot de verbeelding. Dat is ondertussen helaas veel minder het geval bij de nieuwere albums.

De verhalen worden voorafgegaan door een dossier van 22 pagina's waarin schetsen, foto's uit Leloups documentatie en heel wat interessante anekdotes en uitleg de revue passeren. De lay-out vinden we minder aantrekkelijk. Op sommige pagina's is de tekst minder leesbaar omdat grote illustraties onder die teksten storend overkomen. Op het einde staat een portfolio van een dozijn pagina's, maar behalve een paar illustraties met kleuraanwijzingen van Leloup zijn dat niet meer dan uitvergrote plaatjes als bladvulling. Ondanks de interessante info vallen deze bonussen wat licht uit tegenover de superieure dossiers die Dupuis in latere jaren begon te verzorgen. De oorspronkelijke Franse integrale reeks startte al in 2006. Dat leergeld betalen we nu pas mee in vertaling.