Deze integrale is vijf eurootjes duurder dan de vorige, maar er zit dan ook een compleet album extra in. De vier gebundelde delen vormen bovendien twee tweeluiken. Een dozijn achtergrondpagina's vervolledigen deze uitgave. Een paar artikeltjes zijn nogal hoogdravend. Het gaat zelfs even over de vermoedelijke linksgezindheid van Ravian, alsof dat van belang zou zijn. De cover verenigt de uitstraling van Ravian en Laureline op hun best. De ene een krijger op zijn hoede, de andere een zelfverzekerde, gedediceerde en gedistingeerde dame die je haast rechtstreeks in de ogen aankijkt. Maar wees gerust, manvolk, op de laatste pagina's van Brooklyn Station / Eindpunt Kosmos dartelt ze als een femme fatale met opgestoken haren in niet meer dan een leren, nauw aansluitend gevalletje rond. Dwalen we gevaarlijk af naar politiek incorrecte uitspraken? Geenszins! De macht die Laureline tot zich neemt en uitspeelt, maakt van haar een sterk figuur, verpakt als babe. Te bewonderen in meerdere opzichten.

Halte Châtelet / Richting Cassiopea betekende na het superheldenverhaal De Helden van de Equinox een volgende stap in de space opera. Grafisch maakte Jean-Claude Mézières duidelijk dat hij tot heel veel in staat was en Pierre Christin stuurde de reeks een volwassener richting in met minder kwansuis na te vertellen intriges. Drie albums later won Mézières de grote prijs van de stad Angoulême. Christin is vooralsnog geen uitzondering op de regel dat voornamelijk tekenaars die ereprijs winnen.

Het bleek een goede zet om de twee hoofdfiguren van elkaar te scheiden in Halte Châtelet. Terwijl Ravian op onderzoek trekt naar overal opduikende monsters in het Parijs van de jaren 1980 onderneemt de in de ruimte rondreizende Laureline eveneens een zoektocht naar wie er achter deze monsters zit. Ravian krijgt de hulp van meneer Albert, een agent van Galaxity. Laureline staat haar eigen mannetje, en dat zullen anderen geweten hebben.

In het daaropvolgende tweeluik wordt het aantal locaties vermenigvuldigd en dreigt een nucleaire catastrofe waarbij de toekomst (het heden van Ravian en Laureline) uitgewist kan worden. De planeet Hypsis bijkt een boosdoener te zijn. Een belangrijke keuze in dit verhaal is van alles bepalend belang voor het vervolg van de reeks. In andere gevallen zouden we minder gediend zijn als auteurs — en hun personages — een loopje zouden nemen met bepaalde wetmatigheden van het sf-genre, maar dit is Ravian, een stripreeks die het sf-genre op stripgebied hielp vestigen!

We hebben het enerzijds aan Sherpa (die de complete reeks enkele jaren geleden als afzonderlijke hardcovers begon uit te brengen) en de film van Luc Besson te danken dat Dargaud zelf ook brood zag om de reeks opnieuw te lanceren in knappe integrales. Het is een uitnodiging om de reeks te (her)ontdekken. Onze oude, vergeelde en slecht gelijmde albums waren toch waardeloos geworden, maar de herinnering aan deze geweldig goeie reeks blijft gestand.