Het begon als een groots verhaal van kleine mensen. Na zeven zware jaren keerde de uit de kluiten gewassen ridder Brayard op een fors paard en een schriele monnik op een ezeltje terug naar het kasteel van Porcelle-Sainte-Bertrude. Ook deze kruistocht was zwaar geweest, maar de tegenhangers van Don Quichote en Sancho Panza hadden resultaat geboekt. Het Heilige Land was weer eventjes veilig en monnik Rignomer had de enige echte relikwieën van zijn schutspatrones, de heilige Bertrudis, gevonden op zijn zoektocht. Nog enkele kilometer en ze zijn terug thuis. Eindelijk. Maar plots wordt het duo aangevallen door een zigeunermeisje. Met een mes in de hand eist ze het paard van ridder Brayard op. Na een kleine schermutseling wordt ze overmeesterd. Het meisje bekent al snel dat ze ontsnapt is uit de klauwen van een roversbende. Ze toont hun een brief waarin staat dat ze een Arabische prinses is en haar vader massa's losgeld voor haar wou betalen mits ze nog maagd was. Deze financiële opportuniteit klinkt heer Brayard als muziek in de oren. Maar eerst terug naar huis! Eindelijk zou hij zijn hond terugzien. En de kinderen. En ook zijn vrouw. Ja, die ook. Mmm, zou zijn broer nog de sleutel van de kuisheidsgordel hebben?

Al enkele jaren daagt topscenarist Zidrou zichzelf uit. Hij wil strips schrijven in elk mogelijk genre, van sprookje tot polar. Soms zijn het echte pareltjes, soms blinken ze wat minder hard, maar nooit zijn ze varkensvoer. Deze Ridder Brayard is het een beetje allemaal. Zidrou verrast ons met een mix van avontuur, parodie en tragikomedie. Op zijn best is dit een Belgische Monthy Python. Maar dan worden de geweldige sketches met rake oneliners onverwachts afgewisseld door puur melodrama. Dan krijg je plots een diep verhaal over het najagen van dromen en het wegvluchten van je eigen toekomst. Even goed, maar echt wel anders. Ach, soms liggen een lach en een traan niet ver uiteen.

Spanjaard Francis Porcel, die met De Nar en Folies Bergère al twee absolute Zidrou-klassiekers op zijn naam heeft, past voor dit middeleeuwse epos opnieuw zijn stijl aan. Nu kiest hij ervoor om het allemaal wat levendiger, ronder en toegankelijker te tekenen. De milde karikaturen lijken zelfs gebaseerd op de betere smoelen uit François Bourgeons De Laatste Zang van de Malaterres. Gecombineerd met de open kleuren is zijn dienende tekenstijl uiterst geschikt voor dit verhaal. Goed gedaan!

Uiteindelijk is Ridder Brayard een prachtig, klein verhaal van grootse mensen geworden. Of was het nu toch omgekeerd?