De cover van de jongste reeks van Standaard Uitgeverij die furore moet maken, lijkt ons behoorlijk bedrieglijk. Het zwaard in de rechterhand van John 'Red' Rider komt nergens in het verhaal voor en de schaduw van John op zijn motor is een steigerend paard met ruiter waarin we het silhouet van Johan uit de stripreeks De Rode Ridder herkennen. Een van de vele knipogen naar de strips van Willy Vandersteen en zijn opvolgers? Of zijn er nog meer geüpdatete elementen uit de middeleeuwen te verwachten? Want laat het duidelijk zijn: Red Rider is een morsige projectie van De Rode Ridder in het heden met John als Irakveteraan die nu voor zijn eigen pakjesbezorgingsdienst RedEx werkt. Zijn grootste rijkdom is zijn Harley, maar het lot dat hem te wachten lijkt, overstijgt elk materieel belang.

John wordt opgevoerd als een zwijgzame, sjofele redneck die wat later de wet van de sterkste laat gelden nadat hij wordt uitgelokt. Op dat moment heeft hij al de rooie Celeste leren kennen die hij met zijn motor een lift geeft terwijl hij zijn pakje gaat bezorgen aan een nog verlepter figuur dan hijzelf. Toch speelt hij nog niet de eerste viool in dit eerste deel van een trilogie. Die rol nemen het interessante, veelzijdige personage Celeste, de machtige CEO B'hal met Darth Vader-maniertjes en zijn meelijwekkende tegenpool Merle voor hun rekening. Er is iets met zeven scherven van een millennia oud tablet als "altaar waarop de mensheid geofferd zal worden". Die scherven zijn in het heden in het bezit van B'hal, op één scherf na natuurlijk. De eeuwige strijd tussen licht en duisternis duurt nog wel eventjes voort.

De lange proloog in Irak liet onze bullshitfactor in het rood slaan. Er is nog steeds geen grote fan van verhalen vol doorgedreven magie, zwevende figuren, bezweringen en oplichtende ogen aan ons verloren gegaan. Pas na de CNN-scène (waaruit we trouwens afleiden dat Galaxa en Demoniah respectievelijk in de pharmaceutische - en de diamantsector actief zijn) valt het verhaal voor ons meer in zijn plooien wanneer terroristische realiteit en verdrukkingen in diverse geledingen de bovenhand nemen. Vanaf hier hebben de twee Stevens — Steven Dhondt alias Stedho en Steven Degryse alias Lectrr — ons bij ons vel in de freakshow die ze opvoeren, met John als een absolute outsider in de troosteloze wereld van een volslagen outcast. Al goed dat deel 2 volgende maand verschijnt, want het verhaal moet nog goed en wel beginnen.

Onze eerste lezing werd enigszins verstoord door alweer een overdreven marketingcampagne die we al beu waren toen J.Rom op ons werd losgelaten. Opgeklopte hoge verwachtingen zijn dan alleen maar gedoemd om te ontgoochelen. En promotie om een evenement te creëren door het evenement te benadrukken in plaats van de inhoud doet ons veeleer aan de zijlijn parkeren om stilletjes een "doe eens normaal" te fluisteren. Geef ons dan liever het album te lezen om te kunnen oordelen of het album de moeite waard is. Mogen we nu even?

Stedho en Lectrr lijken alvast goed op weg om een roestig vehikel op te lappen en je achterop de motor mee te nemen naar een bestemming die ze je zeker niet gaan verklappen. Het zal aan je eigen zin voor avontuur liggen of je die rit durft te wagen. Wie een doorslagje van De Rode Ridder als spin-offje verwacht om meer van hetzelfde te ondergaan, is eraan voor de moeite. De auteurs laten zich duidelijk niet in een rol duwen als lakei van het oude voorbeeld — en net zo min van trouwe Rode Ridder-fans die ze wat ons betreft niet per se hoeven te plezieren. De ambities van beide heren (en stuwende kracht Johan De Smedt) overstijgt die Vlaams gewortelde fundamenten. Dat zien we nog maar in onooglijke details als de onomatopeeën: een druk op een knop doet geen "klik", maar wel "click". Laten we ervan uitgaan dat potentiële buitenlandse lezers Red Rider ook moeten kunnen lezen zonder De Rode Ridder te kennen, terwijl de motorrijder in onze contreien naast de ridder kan bestaan.

De tekeningen van Stedho zijn een bevestiging van alle complimenten die we de voorbije jaren al hebben gegeven, hoewel we best weten dat het bijlange geen commerciële, steriele tekenstijl is. Waar we zijn spontane, schetsmatige manier van tekenen nog het meest waarderen in close-ups en halftotalen, oogt het als haastiger gekrabbel in grotere prenten. Behalve op de cover kunnen we ook op geen enkele prent goed afleiden wat er aan het stuur van Johns Harley is gebonden. Voor de rest geeft hij nochtans adequate indrukken van geloofwaardigheid.

Waar Stedho bevestigt, verrast Lectrr. We kennen 'm voornamelijk als cartoonist, maar nu komt hij beslagen op het ijs als een verteller van ernstige verhalen. Wat we van het verhaal vinden, moeten we nog in beraad houden tot we tenminste deel 2 hebben gelezen, maar de dialogen swingen alvast de pan uit. Bondig, to the point, ingeolied met venijnige scherts. Graag meer als straks Red Rider is afgelopen.