1848. Wanneer we het jaartal van de nieuwste Man van het Jaar Wikipedia'en, komen we de ene Europese revolutie na de andere tegen. Onderaan de pagina merken we bij ons Belgenlandje plots Karl Marx op met zijn Communistisch Manifest. België beschouwde hem en zijn ideologie als ongewenst, dus werd hij ons land uitgezet.

Toch is Karl Marx niet dé man van het jaar, maar zijn Manifest blijkt wel de rode draad in het verhaal. De eer van protagonist is weggelegd aan Jean Lafitte, een kaper die met zijn schip de Pandora al naar Amerika reisde en die volgens een legende Marx' Manifest financierde. Hoewel dit pamflet revolutionair zou blijken voor de ganse wereld, maakte Lafitte daarvoor al kennis met een concrete toepassing hiervan aan de monding van de Mississippi. Natuurlijk wil de bourgeoisie de nieuwste ideologie meteen afschepen en ze willen er ook alles aan doen om het pamflet te stelen, al dan niet gewelddadig. Aanvallen stapelen zich op in het album, vermengd met een zoektocht naar Karl Marx himself en enkele fragmenten uit Lafittes verleden.

Scenarist Jean-Pierre Pécau documenteerde zich meer dan degelijk en volgt zo de legende van een kaper waar we relatief weinig over weten. Daarnaast tekende Benoît Dellac Jean Lafitte gelukkig als een gewoon, simpel persoon en niet als een clichépiraat met een ooglapje, houten been of een papegaai. Ook mogen de vrij gedetailleerde decors er zeker zijn en wanneer de tekenaar genoeg ruimte krijgt om een tot in de puntjes uitgewerkt schip neer te zetten, staan we er graag langer bij stil dan gewoonlijk.

Uiteraard willen we de pluim niet alleen op Dellacs hoed steken, want Pécau zorgt er op zijn beurt voor dat dit verhaal de nodige actie bevat, zonder de lezer te bombarderen met politieke spelletjes of scheepvaartjargon. De beste stuurlui stonden aan wal in de negende Man van het Jaar en daardoor is dit momenteel een van de betere albums uit de reeks.