Eindelijk. Eindelijk mag ze in de schijnwerpers. Alexandra! Alexandra de moordzuchtige!! Alexandra, de ongrijpbare schoonheid!!! Ze wordt door een journalist uit Antipolis uitgenodigd om anoniem haar levensverhaal te vertellen voor de lokale krant. Alexandra, prominent lid van de Broederschap van Moordenaars, gaat daar maar al te graag op in. Het wordt al snel een straf parcours van bloed, seks en razernij. In niets gelijkt Alexandra nog op het godsvruchtige meisje dat ze ooit was in de Donjon. Maar terwijl het verhaal pas echt goor wordt, blijkt de journalist andere bedoelingen te hebben. Gelukkig neemt het reptiel in haar weer de overmacht. Alexandra, wat een vrouw, wat een beest.

Donjon is een machtige conceptreeks over een donjon, een middeleeuwse versterkte woontoren. De immense donjon van scenaristen Joann Sfar en Lewis Trondheim is echter bewoond door tal van monsters en geweldige creaturen. Al snel deinden die uit over een heleboel nevenreeksen. Zo is er het geweldige Ochtendgloren dat de schepping van de Donjon beschrijft en waarvan het laatste deel zopas is verschenen. De hoofdreeks gaat over het Zeni-ttijdperk met het hoogtepunt van de Donjon en Avondgloren belicht het uiteindelijke verval. Maar zoals het elke topreeks betaamt, heb je ook een spin-off die enkele nevenfiguren één album lang zijn of haar podium geeft. Dat is de Monster-reeks. Heel vaak bleven de gekozen tekenaars zoals Andreas en Yoann er de stijl van de originele Donjon erg trouw. Maar voor Hartzeer, het deel over Alexandra, trok men de Argentijn Carlos Nine aan. Zijn graphic novel met Jorge Zentner, Pampa, liet op ons ooit een geweldige indruk na en zijn talent laat hij nu hier los. Sommige liefhebbers zouden dit wat gekras noemen, maar wij zien er eerder potloodtekeningen in die zo gracieus op papier zijn toevertrouwd dat ze deze tot leven brengen. Hier zit diepte in. Hier zit zwier in. Hier zit tonnen sensualiteit in. Eindelijk eens geen 2D-Donjon, maar echt spectaculair camerawerk. Dit is zonder twijfel grafisch de beste Donjon Monsters.

Joann Sfar en Lewis Trondheim gaven de vorig jaar overleden Nine ook een rijk gestoffeerd verhaal waar hij zijn talenten kon op loslaten. Doordat Alexandra haar verhaal offscreen vertelt, zijn er weinig dialogen. Blake en Mortimer-gewijs worden de tekstblokken bovenaan vastgeklikt. Hierdoor kon de Argentijn volledig loos gaan in elke prent. Halverwege pakt de journalist dan uit met zijn opvallende onthulling en verandert de strip in een gewelddadig actieverhaal, opnieuw met relatief weinig dialogen waardoor de tekeningen ook hier extra tot hun recht komen. En zo heb je voor hetzelfde geld twee verhalen, twee stijlen en het laatste album van een echte toptekenaar.

Deze Hartzeer bevestigt nogmaals de geweldige kracht van het Donjon-universum. Geniet ervan!