Meester Op de Beeck van het tweede leerjaar kon goed vertellen. Hij wist het lijdensverhaal van Jezus zo plastisch voor te stellen dat de helft van de klas jankend naar huis liep, verbouwereerd door zoveel onrecht. Het is ook dankzij meester Op de Beeck dat we voor het eerst van pater Damiaan hoorden. Omdat we niet goed beseften wat lepra precies was, haalde de meester er ook een set foto's bij die weinig aan de verbeelding overliet. Slik... Dat jaar hebben we ons knalgele, plastic spaarvarken helemaal binnenstebuiten gekeerd om onze laatste centiem aan de Damiaanactie te kunnen schenken. Het verhaal van Jozef De Veuster werkt nu eenmaal inspirerend. Ook nu nog trouwens: bijna honderddertig jaar na zijn dood blijven mensen zich inzetten voor de minderbedeelden, helemaal in de geest van de pater. Nu, je moet het ook maar doen: je veilig leventje achterlaten en je in het onbekende storten, onbewust wetend dat je vroeg of laat zelf het loodje zult moeten leggen... Zijn verkiezing tot Grootste Belg in 2005 vonden we dan ook meer dan terecht en zelfs zijn heiligverklaring in 2009 hebben we op tv gevolgd, al bijten we al heel wat decennia niet meer in de pilaren van de lokale kerk.

We weten dus veel over het personage, zodat je je kunt afvragen of een strip nog een toegevoegde waarde kan hebben. In de jaren 1980 verscheen er bij het katholieke Univers Media trouwens al eens een strip over Damiaan, maar dat was er een die tussen de plooien van de stripgeschiedenis is verdwenen. Door Jan Bosschaert aan boord te hijsen, creëer je natuurlijk hoge verwachtingen. De tekenaar houdt zich tamelijk low profile, al blijft zijn stijl uit de duizenden herkenbaar.

Het scenario van gelegenheidsauteurs en Damiaan-kenners Bart Maessen en Ruben Boon vinden we wat op twee gedachten hinken. Ze slagen er zeker in om het boeiende leven van Damiaan voor een groot publiek toegankelijk te maken en door ook zijn ups and downs niet te verbloemen, zetten ze een personage van vlees en bloed neer. Om de betrokkenheid van de lezer te vergroten, opteren ze ervoor om het verhaal in de ik-vorm te vertellen: een keuze die we zeker kunnen verdedigen. Maar jammer genoeg kiezen de auteurs ook voor een opeenvolging van korte, gebalde zinnen in de stijl van: "En toen gebeurde er dit..." Zo krijg je soms de indruk dat je een opstel van een negenjarige aan het lezen bent, wat toch ook niet de bedoeling kan zijn.

Ons gele spaarvarken hebben we al lang niet meer, maar de Damiaanactie zal ook dit jaar weer op een bijdrage kunnen rekenen. Door deze strip werden we weer heel even met de neus op de gruwelijke feiten gedrukt. Mission accomplished dus!