Brazilië, 1949. Midden in het Amazonewoud wordt het lijk van een fotograaf gevonden. In zijn fototoestel zit het negatief van een opname van een vreemd wezen dat in gezelschap van een aantal indianen door de jungle loopt. Is het een haarloze Bigfoot, een menselijk monster of een buitenaards wezen. Deze vraag houdt de verantwoordelijken van het befaamde MI6 druk bezig. De Britten zijn op de hoogte gebracht door hun consul in Manaus en ze besluiten hun beste agent naar Brazilië te sturen: een zekere Kathy Austin. Al snel komt onze geliefde heldin, bekend van haar tandpastaglimlach, haar aversie voor beha's en natuurlijk haar rationeel vermogen, in een lastig parket terecht. Ze zit vast in een missionarispost diep in de jungle. Maar stilaan meren enkele boten met de gekste karrewieten aan. Natuurlijk zijn er de nazi's bij die ook de bewuste foto in handen hebben. Maar er komt ook een boot langs met gelukzoekers waaronder een voluptueuze operazangeres, haar impresario, een wulpse diva en haar bezitterig lief. Allen gaan ze op zoek naar het geheim van de Amazone.

Amazonia leunt opnieuw heel sterk aan bij de ideale formulestrip van het perfect op elkaar ingespeelde trio Marchal-Rodolphe-Léo. De Braziliaan Léo voelt zich in het regenwoud evengoed thuis als op Aldebaran of Betelgeuze. Ook hier laat hij als scenarist de fauna en flora het verhaal bepalen. Hoofdscenarist Rodolphe weet hoe hij een Léo-verhaal moet opbouwen. Gestaag bouwt hij zijn personages op en even listig lost hij ons deeltjes van de plot. We weten allen van Namibia en Kenya dat de aap pas in deel 4 uit de mouw komt maar we zitten na een flauw debuutdeel nu al in 's mans wurggreep. Goed gedaan. Tekenaar Marchal leunt nog net genoeg aan bij de Léo-school om genoeg blindelingse aankopen te genereren. Om maar te zeggen, de heren kennen de wervende kracht van hun formule!

Toch is er iets anders in dit tweede deel. Is het een drang om uit het keurslijf te breken? Is het een soort van spot? Wil men een extra diepere laag creëren? Amazonia is nu al iets meer en minder, maar vooral anders dan Kenya of Namibia. De setting lijkt wel heel erg op de missionarishut van Govert Suurbier. De operazangeres zingt de beroemde Faust-aria die La Castafiori altijd in de mond nam. De bootterroristen konden zo uit Bruno Brazil weggelopen zijn. En wat aan te vangen met de wulpse boottoeriste? Dit Manara-meisje heeft heel goed Giuseppe Bergmans Dies Irae en De Schakelaar 2 gelezen. Bovendien is er voor het eerst een zware nevenplot waarin twee homoseksuele stiff upper lips naar de Karpaten trekken om er vampieren te bestuderen. By Jove!

Omdat deze knipoogjes de lectuur niet in de weg staan, konden we ze wel waarderen. Ze maken de reeks alvast intrigerend genoeg om dit derde seizoen aandachtig verder te blijven volgen.