Met dit gebundelde tweeluik zijn voorlopig alle losse Bouncer-albums heruitgegeven in vier mooi uitgegeven bundels. "Voorlopig", want François Boucq is klaar met het tekenen van deel 9 dat dit jaar nog in het Frans verschijnt. Deel 10 is volgend jaar te verwachten. We hernemen hieronder onze besprekingen van de delen 8 en 9.



Deel 8: To Hell (2012)

Een western schrijven zonder clichés is als confituur maken zonder te smossen, hoe hard je ook je best doet, ergens gaat er altijd wel iets plakken. Bouncer gaat geen enkel cliché uit de weg, maar gaat er wellustig in rollen en spettert de keukenkastjes vol suikerzoete stroop. En waar dat bij andere strips al snel gaat vervelen, ontstijgt Bouncer dat probleem. Zoals we in eerdere recensies in deze reeks al schreven, is het sleutelelement smerigheid. Het Wilde Westen was geen plaats voor helden met witte hoeden en verheven principes, maar een vrijhaven voor elke soort geteisem dat je je maar kan inbeelden. En dat zie je bij Bouncer. Francois Boucq kan boeventronies tekenen als geen een.

Als we de voorgaande delen even mogen samenvatten: Bouncer, een eenarmige halfindiaan werkt zich op tot eigenaar van de Inferno-saloon, heeft een voorliefde voor kaarten, dominante vrouwen, bourbon en is steeds vergezeld door zijn, je-raadt-het-nooit, driepotige hond Mocho.

In het begin van dit tweeluik vinden we onze held dan ook zwelgend in zijn voorliefdes terug. Aan de kaarttafel. Naast zijn Chinese lief dat zoals steeds in raadsels spreekt. Toeterzat. En dat terwijl de hoogzwangere vrouw van een van zijn weinige vrienden, de dwerg die de bar beheert, door de buik gestoken is met een zwaard. De dader is Pretty John, verwend zoontje van de monsterlijke Ugly John, die met ijzeren hand zijn gevangenis leidt, waaruit het natuurlijk onmogelijk ontsnappen is. Pretty John blijft natuurlijk niet op zijn proces wachten en neemt de benen. En als je een duivel wil vangen, moet je in de hel afdalen. Zoals in Dantes Inferno werkt Bouncer zich laag na laag dieper in het meest onwelriekende afvoerputje van de maatschappij. Hoe hij hier weer uit geraakt, moeten we zien in het volgende deel And Back. Het belooft alleszins niet zonder kleerscheuren te gebeuren.



Deel 9: And Back (2014)

Iedere westernliefhebber kent de filmklassiekers Unforgiven, Once Upon A Time In The West en The Good, The Bad And The Ugly. John Wayne en vooral Clint Eastwood zijn wereldberoemd geworden met hun rol in westernfilms. Ook de stripwereld kent zijn klassieke westernhelden en de twee bekendste zijn waarschijnlijk luitenant Mike Blueberry en Lucky Luke. Maar uiteraard zijn er nog meer reeksen die zich in de Far West afspelen. De een wat zachter en beschaafder (De Blauwbloezen) dan de andere (Bouncer).

In het vorige deel van dit tweeluik vermoordde de perverse Little John op brute wijze de vriendin van Job de bartender. Bouncer heeft gezworen deze moord te zullen wreken en gaat op jacht naar Little John. Deze heeft zich verstopt in de gevangenis waar zijn vader Ugly John de scepter zwaait. Bouncer weet de gevangenis binnen te komen, maar eruit raken is niet zo makkelijk. Het blijkt namelijk een onderduikadres te zijn voor het grootste uitschot. Met hulp van de twee indianen Black Hawk en Goyathly weet Bouncer toch te ontsnappen en neemt Ugly John mee als gijzelaar. Vanaf dan ontstaat er een bloedstollende achtervolging door de woestijn die eindigt in een grote slachtpartij in de sneeuw.

Wat dit album zo sterk maakt, is niet alleen het spannende en goede verhaal (dit keer vooral van François Boucq en minder van Alejandro Jodorowsky die een nieuwe film maakte), maar ook de personages. Dat Ugly John een griezel was wisten we al, maar welke rol speelt zijn knappe moeder eigenlijk? En wat is de rol van de drie mysterieuze monniken, de skulls, die in het vorige album uit de trein sprongen? Maar het meest schokkende was de manier waarop indiaan Goyathly ons leert hoe hij water bespaart in de woestijn. De details zullen we je besparen, die lees je vanzelf wel.

De tekenstijl van Boucq is gemaakt voor Bouncer. Samen met Jean Giraud en Yves Swolfs is hij de beste westerntekenaar die er is. Qua details is hij de minste van de drie, maar zijn personages zijn ongeëvenaard. Ze zijn ruw, hard, soms knap, maar vaak meedogenloos. En dan maakt van Bouncer ook zo'n ultieme westernstrip.