Dictaturen hebben ook hun goede kanten. Zo levert het door ayatollahs geregeerde Iran niet alleen wereldschrijvers als Salman Rushdie of Kader Abdolah af, maar ook tekengodin Marjane Satrapi heeft haar roots in het Land van de duizend en één Fatwa's.

Satrapi voorstellen is hetzelfde als zonnebanken verkopen in de Sahara: volstrekt overbodig. De Iraanse verdiende al ruimschoots haar sporen in de stripwereld met haar beeldromancyclus Persepolis (waarvan in juni een integrale editie van moet verschijnen), een biografische aanklacht tegen het ayatollahregime in Iran. Ook haar nieuwe album De Muzikant kan op luid recensentenapplaus rekenen: zo werd het werk vorig jaar bekroond op het internationale stripfestival van Angoulème met de Prijs voor het Beste Album — het stripequivalent van de oscar voor de Beste Film. En wie zijn wij om dat onverdiend te vinden?

Met De Muzikant overstijgt Satrapi het autobiografische van Persepolis en kiest ze radicaal voor een universeel thema: de Dood. De Iraanse musicus Nasser Ali is ongelukkig in zijn huwelijk en beslist, nadat zijn vrouw zijn tar (een soort gitaar) heeft gebroken, om afscheid te nemen van het leven. Hij kruipt in bed en hongert zichzelf uit, terwijl hij zijn leven overdenkt. Voor Satrapi is dit gegeven de aanleiding om ingetogen te filosoferen over kunst, verloren liefdes en melancholie.

Toegegeven: als je De Muzikant openslaat, bekruipt je al snel een "Hé, dat kan ik ook!"-gevoel. Satrapi's minimalistische tekeningen zien er kinderlijk eenvoudig uit en haar personages durven al eens van uiterlijk te veranderen. Toch geldt ook hier het oude adagium: "Schijn bedriegt". Satrapi beheerst als geen ander de kunst van de soberheid, en dat is zeldzaam. Nergens staat er een lijn of woord te veel. Het verhaal gaat over 'grote' onderwerpen maar doet dat met de weemoedige elegantie van een Weense wals. De fascinerende tijdsschets van Iran in de tijd van de sjah, krijg je er als lezer gratis bovenop.

Je merkt het ongetwijfeld: De Muzikant heeft ons lyrisch gemaakt. En dat is een op zijn minst unieke prestatie te noemen voor iemand die zonder D-cup of strak minirokje door het leven gaat!