Het achtergronddossier van deze integrale focust zich grotendeels op François Walthéry die als jonge knaap goed terechtkwam op de studio van Peyo. Maar meer dan een studioproduct is Steven Sterk (en bij uitbreiding de rest van Peyo's œuvre) het resultaat van samenwerkingen met vrienden. Er werd gezwoegd, tot in de vroege uurtjes doorgetekend en gekampt met deadlines, maar er was ook tijd voor plezier, feesten en vriendschap.

Het perfectionisme van Peyo matcht wonderwel met het jeugdige enthousiasme van Walthéry wiens persoonijke tekenstijl van zijn latere creatie Natasja al duidelijk herkenbaar is in deze gebundelde verhalen. Zijn persoonlijkheid groeit per verhaal en ook de verhalen over het jongetje Steven evolueerden mee. Oom Ponnes is een nog braaf verhaal waarin Steven bij zijn oom gaat logeren. De potige man is een lijfwacht voor buitenlanders op staatsbezoek. Zonder dat Ponnes het ooit te weten komt (of wil geloven) helpt Steven hem bij zijn laatste opdracht waarbij grote middelen als helicopters en vliegtuigjes worden ingezet. Het daaropvolgende Circus Bodoni is een intussen naïef, mak, gedemodeerd verhaal over hoe Steven met zijn bijzondere krachten een bescheiden familiecircus van de ondergang redt. Maar de rijkere, circuseigenaar Florini wil goedschiks of kwaadschiks de kleine Hercules in zijn eigen circussen opvoeren. Dat gaat niet zonder slag of stoot. In Lady Adel Fine, met de robotversie van het oudje uit Mevrouw Adolphine (zie vorige integrale) wordt de handrem gelost en ontspint zich een hoteldebotel slapstickverhaal met slagroomtaarten- en achtervolgingsscènes die niet zouden misstaan hebben in kortfilmpjes uit vervlogen cinematijden. Pret verzekerd, zelfs in deze moderne tijden, mede dankzij de vele grapjes.

Halleluja voor Le Lombard die Steven Sterk opnieuw in een mooie integrale aanbiedt. Het is niet Peyo's bekendste serie, maar de man achter Johan en Pirrewiet (waarvan de integrale reeks goed liep) en De Smurfen (waarover Standaard Uitgeverij nog steeds twijfelt om de Franse integrales te vertalen) en zijn studiomedewerkers leverden zelden tot nooit een strip die onder een hoge maatstaf reikten.

In de volgende integrale zouden we de verhalen De Fetisj (het laatste uit de eerste periode en door Peyo beschouwd als zijn slechtste verhaal ooit gemaakt) en de twee eerste uit de latere comebackperiode verwachten, maar in de plaats krijgen we naast De Fetisj de nog minder bekende, kortstondige reeks Pietje en de Lamp, de nooit eerder vertaalde reclamestrip Steven en Benco (dat enkel in de Franse versie van het weekblad Robbedoes verscheen, zelfs niet in de Waalse) en het nooit eerder in album uitgegeven kortverhaal Speelgoed in de Sneeuw. Alleen al om deze compleetheid is deze integrale reeks een must voor de Peyo-liefhebbers.