Cristóbal heeft het gemaakt. Internationaal herkend en erkend als groot kunstenaar, keert hij terug naar het eiland dat hem zag opgroeien. Dat alleen al is nieuws. Nieuws voor hemzelf is dan weer dat het eiland niet meer het eiland is dat hij ooit achterliet. Het is ten prooi gevallen aan projectontwikkelaars die de dollartekens in hun ogen hebben staan bij het overdenken van het toeristisch potentieel van het rustgevende plaatsje. Cristóbal wil het eiland redden en besluit het tot een openluchtmuseum te maken voor installaties van hem en enkele gelijkgezinde kunstenaars. Hij maakt er vrienden mee, vijanden ook. En dan wordt Cristóbal dood aangetroffen.

Is dit een psychologisch portret, een aanklacht, of een detectiveverhaal? Eigenlijk een mix van dit alles en net dat is de verrassende kracht van dit one-shot. De Terugkeer vloeide uit de pen van Bruno Duhamel en lijkt te gaan over een kunstenaar die maar al te goed beseft hoe moeilijk zijn schoenen te vullen zijn en er dus maar naast gaat lopen. Maar er is meer. Het scenario is een intelligente opeenvolging van lineaire vertelling en flashbacks. Ook met de tekenpen is Duhamel niet onbeslagen. Zijn semi-realistische stijl neigt, vooral bij de gezichten, naar Bruno Gazzotti en Steve Van Bael. Los van de inkleuring dan, want die is door zijn verhaalfunctie erg specifiek.

Van Bruno Duhamel is nog niet bijster veel vertaald en dat begrijpen we eerlijk gezegd niet zo goed. Dit from hero to zero-plot, zeer losjes gebaseerd op kunstenaar César Manrique, doet soms ook wat denken aan El Mesías van Wauter Mannaert en Mark Bellido. En dat haalde destijds ons jaaroverzicht.