We zijn ondertussen al aardig vertrouwd met de cyclus van Fabio Bono en Marc Legendredat we er nog amper bij stilstaan dat Claus' laatste De Rode Ridder-album van februari 2016 dateert, toch vrij recent. Een halfjaar later bundelde Standaard Uitgeverij in opdracht van Stribbel Strips deel 247, De Klauw, dat bedoeld was als eerste deel van een trilogie, met de bijkomende delen van die trilogie. Claus tekende de verhalen speciaal voor die uitgave. Voor deze verhalen, De Zwarte Drietand en Inferno, was geen plaats meer in de reguliere stripreeks in kleur. Maar die gebundelde trilogie uit 2016 verscheen enkel als een prijzige luxetrilogie. Een jaar later zwichtten de verantwoordelijken voor de blijvende vraag van De Rode Ridder-liefhebbers om ook een betaalbare versie op de markt te brengen in een grotere oplage. Zo gezegd, zo gedaan en die versie ligt nu in de winkel. Voor een inkleuring was nog steeds geen budget. Dat kunnen we betreuren, maar we zijn liever dankbaar dat Claus de kans kreeg om zijn eigen laatste trilogie te voltooien als buitenbeentje in de stripreeks.

Over het abum De Klauw merkten we nog op dat de bewuste klauw uit de titel, een artefact die door de drie Furiën uit een vroeger album van graaf Lagriffe gestolen werd, weinig aan bod kwam. Dankzij de vervolgen De Zwarte Drietand (een ander artefact) en Inferno, weten we nu dat die voorwerpen van belang zijn voor Bahaal om voor eens en voor altijd de macht te grijpen. Hij is namelijk de mysterieuze opdrachtgever van de Furiën om de artefacten te verzamelen. Het onderonsje en het treffen met de Prins der Duisternis wordt vervolledigd met Demoniah, die geen heil ziet in een ondergeschikte rol, en Galaxa voor wie Bahaal een pertinente interesse heeft. Ook Merlijn is van de partij. In De Zwarte Drietand lijdt hij zelfs aan een existentiële crisis. Hij is het allemaal beu en wil niet langer als tovenaar door het leven gaan.

Het queesteverhaal dat in De Klauw wordt ingeleid en in De Zwarte Drietand vooral een opeenvolging van beproevingen wordt voor Johan, Merlijn, de Furiën en de op Johan verkikkerde Melinda om hun doel te bereiken, komt in Inferno tot een climax in de diepste krochten van de hel, tot in de verblijfplaats van Bahaal toe. Completer kon Claus zijn bijdrage aan de stripreeks waarschijnlijk niet eindigen. Tot de laatste snik onderwerpt hij het gezelschap aan duivels, onverslaanbare reuzen en gemene trollen terwijl het er voor Galaxa net zo min feeëriek uitziet. Eindelijk weer eens een rol met vlees aan voor haar! Voor de jaloersheid van Demoniah is echter onvoldoende ruimte om het nog in de drie maal dertig pagina's ten volle te ontplooien. 

Uiteindelijk krijg je dus heel wat leesvoer voor je geld en de tekeningen van Claus zijn lang niet mis. Niet elk album in zijn zwanenzangperiode zag er namelijk netjes afgewerkt uit. Profiteer ervan, want naar veruidt is de inmiddels gepensioneerde tekenaar niet meer te porren om ook nog dat andere onvoltooide verhaal te beëindigen, dat beresterke verhaal dat Peter Van Gucht in deel 249 begon en waarin hij de oudere zus van Bahaal opvoerde en de complexe relatie tussen Johan en Galaxa diepgang gaf.