In dit album verliest een met haar liefdeloze leven geconfronteerde Melisande haar magische krachten, net nu haar school een interscolair tovertoernooi organiseert en zij als afgevaardigde van haar school wordt uitgekozen. Er zit voor haar niets anders op dan haar nicht Mélusine in te schakelen die in haar naam — en in haar kleren — deelneemt aan het toernooi. De taarten tevoorschijn toverende fee Mélusine is niet het grootste licht, maar ze redt zich moeiteloos en met veel geluk en toeval door de proeven. Ze vindt vriendschap bij een nichterige tovenaar terwijl een charmante, mooie jongeman een romance beleeft met Melisande. Eind goed, al goed.

Net geen tien jaar geleden, in 2008, verscheen Melisande 16 en daarmee was het afgelopen voor de gagreeks over het 119-jarige heksje van Clarke (ware naam: Frédéric Seron, het neefje van de eerder dit jaar overleden Pierre Seron, de tekenaar van De Minimensjes). In het Frans verscheen dit jaar deel 25 wat de vertaalachterstand behoorlijk aanzienlijk maakt. De dit jaar twintig jaar geworden Arcadia vzw kiest er nochtans niet voor om mooi aan te sluiten en vertaalt nu gewoon het Franse deel 21, toevallig wel het eerste album dat Clarke zelf schreef. Dit album is een verdere evolutie in de reeks, want het is eigenlijk een lang verhaal dat weliswaar is onderverdeeld in gags en kortverhalen die naadloos op elkaar aansluiten. Met dat concept zijn de voorbije jaren al successen geoogst (Mooie Navels), maar er zijn er ook roemloos tenonder gegaan (De Kippen van Kentucky, iemand?).

De jongste albums van Melisande zijn nog verder geëvolueerd naar lange verhalen met dramatische wendingen en sterfgevallen. De magie uit de eerste albums is daarin vervlogen omdat vooral de humor is ingeruild voor ernst en drama. Voor lezers van het eerste uur is dat een aanpassing, maar die beproeving word je in Het Tovertoernooi nog bespaard. Er komen alleszins nog meer vertalingen van Melisande. Dat is dan weer een geruststelling.