"Aanvankelijk verwelkomde het dorp de Anderer als een vorst. Dat leek wel tovenarij, want de mensen van hier zijn niet bepaald hartelijk van aard." Quasi achteloos wordt deze ene zin op ons losgelaten. Het kon de plot zijn van een nieuwe Magasin Général, maar de bewoners van het geïsoleerde bergdorpje, dat zich naadloos heeft aangepast aan de eisen van een vijandelijke bezetter, reageren net dat tikje anders dan die bonte bende uit Quebec. Ook hier zoeken de meesten naar blijheid en vooruitgang, maar ze wentelen zich vooral in de veilige geborgenheid van angst en hypocrisie. In tegenstelling tot de inval van de bezetter, was de komst van één vreemde man wel een shock voor het vastgeroeste dorpje. Er veranderde niets, maar toch te veel. Terwijl Serge triomfeerde in Canada, slaat de slinger hier aan de andere kant door. De buitenstaander, die Jood, de Anderer, werd lafhartig vermoord door de dorpsbewoners. Brodeck, een andere vreemdeling die er nog maar een tiental jaar woont, moet op vraag van de burgervader een verslag hierover schrijven voor de bezetter. Voorzichtig pent hij alle feiten neer. Maar stiekem maakt hij een tweede verslag. Het echte verhaal van de Anderer. Alles start vanaf het moment dat de bewoners gestopt zijn om elkaar als mens te zien.

Het Verslag van Brodeck is zware maatschappijkritische kost. Hier word je niet vrolijk van, maar het verhaal raakt je tot in je diepste vezels. Na zijn veelvuldig bekroonde polar Blast moest en zou Manu Larcenet deze bestseller van Philippe Claudel verstrippen. Hij had er niet minder dan 320 pagina's voor nodig. En gelukkig maar. In plaats van te kiezen voor een loodzware opeenstapeling van explosieve sleutelmomenten maakt Larcenet ruimte voor de tekst tussen de regels. Pagina's lang gebeurt er niets, leef je op een mijmering, lees je de tekeningen in plaats van de tekst. Een mooier eerbetoon aan zijn held Didier Comès kan deze zwart-witroman niet zijn.

Maar in plaats van te kiezen voor zijn bekende grafiek, pakt Larcenet ons nu in met een verzameling verweerde personages gecombineerd met hyperrealistische achtergronden. Als antwoord op de photoshoppers onder het stripgild, maakte hij elke prent op A4- of zelfs A3-formaat waardoor hij zijn zwart-wittekeningen minutieus kon uitwerken. Met de scanner verkleinde hij elke miniposter weer zodanig dat hij die op zijn pagina kon invoegen. Het resultaat van deze sisyphusarbeid is een donkere, harde strip met een ragfijne grafiek die je naar adem doet happen. Het eerste deel moest het grotendeels hebben van de grafische overdondering en mysterieuze sfeer, in dit slotdeel komt ook het verhaal helemaal los waardoor je helemaal van slag raakt. Dit is zo raak, zo geweldig. Dit wordt zonder twijfel onze strip van het jaar. Essentieel.

Na De Dagelijkse Worsteling en Blast heeft Larcenet met Het Verslag van Brodeck alweer een reusachtige steen verlegd in de rivier van de negende kunst. Hiermee scoort Larcenet een geweldige drie op een rij. Drie absolute toppers en drie maal met een totaal andere strip en stijl. Nog één kort berichtje voor de vastgeroeste achteruitkijkers: ook deze generatie striplezers heeft haar meesters. We hebben Juanjo Guarnido, we hebben Enrico Marini, maar we hebben vandaag vooral Manu Larcenet, Meester Larcenet!