Er was eens... want zo beginnen alle sprookjes. Ook de meest gitzwarte. Er was eens een oude koffiebrander die vond dat alles wat hij deed, perfect was. Geruggensteund door zijn sterke echtgenote bleef hij stug zijn veilige koers varen. Hun twee dochters stonden te popelen om in de voetsporen van de patriarch te treden. Op een dag zag de oudste haar kans schoon en ze hield een vurig pleidooi om de fabriek de eenentwintigste eeuw binnen te loodsen. Nieuwe smaken en geuren moesten er komen! En wel nu! Die vrijpostigheid was er te veel aan en de koffiebrander zette de oudste op de invallersbank. De jongste dochter mocht onmiddellijk het bedrijf overnemen. Gebroken en gekrenkt in haar trots verliet de eerstgeborene het bedrijf. Ze trok naar een doodgewone kroeg en liet zich temidden het gepeupel helemaal vollopen. Strontzat papte ze aan met een stamgast en wat later rampetampten ze op het lokale kerkhof. Negen maanden later was de oudste helemaal de schande van de familie. Ze beviel van een bastaard! Maar bij het zien van het hummeltje ontdooide de norse koffiebrander. Eindelijk had hij de zoon die hij altijd al wou! De zon in zijn bestaan. Maar hoe meer hij de kleine koesterde, des te meer de moeder haar zoon negeerde. Maar Lucien gaf niet op. Hij bleef zijn moeder onvoorwaardelijk steunen en het zonnetje deed alles om haar hart te ontdooien. Vergeefs.

Er is geen Nederlandstalige strip waar we meer naar uitkeken dan naar de eerste graphic novel van Wilbert van der Steen. Met zijn debuutstrip Ayak + Por was hij al Neerlands Hoop in de schitterende kweekpoel die uitgeverij Strip2000 ook was. Grafisch legt van der Steen met Zon de lat weer wat hoger. Hij speelt met de prenten, blaast zijn tekeningen op, kiest de juiste kleuren, breekt uit zichzelf. Maar als het nodig is, geeft hij de strip de intimiteit die hij verdient. Zo was een kopje koffie nooit sterker in beeld gebracht dan op de iconische pagina 33. Instant kippenvel!

De Nederlandse illustrator is een man van weinig woorden, maar des te meer van de fijne grafiek. De geweldige tekeningen houden perfect het zwaarmoedige doch hoopvolle verhaal in balans. Helaas wordt dit hoge niveau niet helemaal doorgetrokken aan de vertelkant. De vlotte dialogen zijn juist, maar sprankelen niet zoals zielsverwant Zidrou dat in zijn beste dagen wel kan. Bovendien hebben we de indruk dat van der Steen te snel een enorm ei kwijt wil. Hierdoor overvalt de strip je bij een eerste lezing en roept ze nogal wat vragen op. Waarom zegt de moeder dialogen die je eerder van de zus verwacht? Wat is de echte rol van de zus? Vanwaar haar haast en onvrede? Waarom gaat die ontslagen bediende nog picknicken? Veel tijd is er niet om hierover na te denken want Wilbert neemt je mee op een ziedende rollercoasterrit van haat, geluk, dood, gelatenheid, liefde,... Gelukkig zit er ook flink wat verborgen humor in die je toelaat om even emotionele stoom te laten ontsnappen. Soms is onze bulderlach over the top zoals bij een koldereske sterfscène. Soms is de humor subtieler als een indrukwekkende lelijkaard in een donkere nacht tegen de verbaasde Lucien zegt dat hij zijn vader is. Soms is de humor ontwapend juist als de jongen eventjes een lijk probeert aan te raken. Soms... ach er zit zoveel in Zon dat je de strip gerust een paar keer na elkaar kan lezen.

Aan alles merk je dat Zon het boek is dat Wilbert van der Steen van het hart moest. Zon is eerlijk, somber, hard en lief. Deze stortvloed van emoties wordt beresterk in beeld gebracht met een minimum aan woorden maar met een maximum aan kracht. Toch is dit eerste deel nog niet het meesterwerk dat in de vingers van van der Steen zit. Maar Zon is wel al een graphic novel die zijn plaats meer dan waard is in het Blloan-fonds. Te ontdekken!