Er verschenen vier waanzinnig goede delen van Orbital bij uitgeverij Dupuis. Wij voorspelden deze verfrissende sf-stripreeks een gigantische doorbraak. Maar in de lage landen werd het juist oorverdovend stil. Meer nog, de reeks werd in vertaling stopgezet. Microbe herlanceerde de reeks en rondt nu het derde tweeluik af.

In andere tijden zou een strip als Orbital tot straatrellen leiden: groepjes opgehitste stripliefhebbers zouden, hun haar in tegendraadse richtingen gekamd en luide onomatopeeën op hun bleke huid getatoeëerd, brandschattend en plunderend de straat optrekken. Auto's zouden omgekieperd worden, driedelige maatpakken gemolesteerd, koppen oploskoffie door uitstalramen gekeild. Men zou elkaar opgewonden vertellen hoe de tekeningen van Serge Pellé eruitzien als een onecht kind van Konvooi en De Technovaders. Ja! Ja!! Ja!!! Dit is een striprevolutie!

Orbital als Ravian, zij het in een teervat gedompeld en nog lichtjes beduisd nadruipend. Dit is rauwer, harder en actueler. Dit gaat over de twee kanten van een revolutie. Dit gaat over levende ruimteschepen met zelfmoordneigingen. Dit gaat over interraciale liefde en gebroken families. Dit is alles. Het eerste deel van dit tweeluik, Gerechtigheid, is een stijlbreuk met de eerste vier straffe delen. Het is niet het eenvoudigste deel, maar je geduld wordt zeker en vast beloond met het slotdeel. Dit is de Valerian-film die Luc Besson had moeten maken.

Orbital is een gestripte blauwdruk voor de heropleving van de sf-strip. Deze strip vraagt om een revolte. We hebben gisterenavond verwachtingsvol uit ons raam gekeken. Een wezenloze stilte hing tussen de straatgevels. In vijfhonderdduizend huiskamers zat men naar Met Vier in Bed te staren. Nevermind...

* Vrij naar de profetische Humo-bespreking van (mvs) van Nevermind van het toen nog onbekende gitaargroepje Nirvana.