De toegevoegde stamboom van de uitdeinende familie Saint-Hubert op de eerste bladen begint zijn praktisch nut te bewijzen. Vooralsnog zijn de onderlinge relaties en vetes goed te volgen, maar elk tweeluik wordt er een nieuwe generatie aan toegevoegd die, afhankelijk van wat hen in de schoot of in de nek geworpen wordt, de vruchten plukt dan wel de lasten torst van de nalatenschap die ze al dan niet kregen. De derde generatie denkt in deze koloniale periode aan expansie op wereldvlak. Na het Panamaschandaal zwermt de familie uit, maar er is overal wel gedoe. Clotilde de Saint-Hubert probeert een rubberplantage in Congo naar best vermogen te besturen, maar als vrouw (die avontuurtjes beleeft met haar dienster) krijgt ze vooral tegenstand. Een mensonterend voorval met een belangrijk gevolg zal het volgende tweeluik mee bepalen. Haar zus Eugènie heeft het ook niet onder de markt. De goedmoedige, zeg maar domme sukkel, liet zich mislieden door de praatjes van haar zogezegd beste vriendin Thérèse die een rijkeluizenleventje onderhield met geld dat ze leende, maar niet kon terugbetalen. Ze biecht iets op dat de volgende generatie er helemaal anders uit had kunnen laten zien. Als lezer deel je de verschrikking van haar man. En het financiële genie Joseph krijgt de keuze: zijn bank of zijn gezin na een ongeluk waarbij hij een telefoontje belangrijker vindt dan het redden van het leven van zijn eigen zoontje.

De Bank vertelt in geuren en kleuren over de evolutie van banksystemen en de beurs, investeringsstromen, addertjes, valkuilen en ook over ongeziene opportuniteiten. Leerzaam en inzichtrijk. Maar in de eerste plaats is dit een ongemeen boeiende familiesaga waar Pierre Boisserie al langer een claim op heeft genomen. Grappig trouwens hoe hij subtiel verwijst naar een paar van die successen zoals Flor de Luna of Het Kruis van Cazenac.

Dit gezegd zijnde moet Stéphane Bangier niet onderdoen voor de tekenaar van voornoemde series, Eric Stalner. Dat is niet vreemd, want hij maakt deel uit van de 'familie' rond Pierre Boisserie. Onder het pseudoniem Siro werkte hij al mee aan Het Kruis van Cazenac en Reiziger. Zijn realisme is aangenaam om naar te kijken. Alles is duidelijk en overzichtelijk in beeld gebracht, dat geldt zeker voor de expressies van de personages. In een oogopslag zie je wat er gebeurt en hoe de personages zich voelen en gedragen. Op den duur kan je hun reacties al aanvoelen en dat doet nog een schepje bovenop de geloofwaardigheid die Boisserie in de verhalen naar voren schuift. Vooral als je het achtergronddossier over de feiten in de albums met uitweidingen over de fictieve personages leest, denk je soms dat de Saint-Huberts werkelijk hun aandeel hadden in het mondiale bankwezen.

Het volgende tweeluik klopt al aan de deur. De oorlogsjaren die beginnen met een moord zullen het aanschijn van de wereld andermaal veranderen.