Voorafgaand aan de release van de nieuwe edities van De Huurling 1 en 2 in juli 2016 — dus een jaar geleden — beweerde Arboris jaarlijks zes albums van De Huurling in een nieuw, mooier dan ooit jasje uit te zullen geven. Die frequentie is te hoog gegrepen, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de albums. De kleuren komen dankzij vernieuwde scantechnieken en een mooi glanzend papier beter tot hun recht, de extra dossiers zijn een heel leerrijk lesje over de carrière van Vicente Segrelles en specifiek voor de delen 3 en 4 over de olieverftechniek en de trucjes die hij toepaste. De albums vallen bovendien niet meer uit elkaar als je ze openklapt, een euvel dat op de oorspronkelijke uitvoering van Arboris van toepassing was.

In beide albums moet de huurling opdrachten uitvoeren. In De Krachtmeting gaat het om een reeks proeven om lid te mogen worden van de Orde van de krater, waar het meisje Nan-Tay ook al deel van uitmaakt. In Het Offer moet hij een kind redden dat elk ogenblik door een sekte geofferd kan worden. Claust, zijn aartsvijand, is een boosdoener in beide albums, hoewel hij in De Krachtmeting niet werkelijk van de partij is...

De techniek van Segrelles is kil en afstandelijk waardoor inlevingsvermogen in het hoofdpersonage bemoeilijkt wordt. Van de scenario's moet je ook niet meer verwachten dan rechttoe rechtaan queesteverhalen. En toch hebben we best een boontje voor de complexloze avonturen waarin reuzekrijgers, vliegende draken, zeemonsters en gemene rasgenoten een weerkerend fenomeen zijn en waarbij de ondernemende huurling nooit lang ter plaatse blijft trappelen.

De toevoeging van de dossiers is een indrukwekkende bijdrage waarin sterke staaltjes van Segrelles' artisticiteit opgenomen staan. In zijn begeleidende commentaren komt een pientere kordaatheid tot uiting. Voor iemand van bijna 77 komt hij nog heel helder van geest over.