Enkele maanden geleden schoot een Canadese scherpschutter zijn doel dood vanop 3.540 meter afstand. Amerikaanse gevechtsvliegtuigen dragen middellange afstandsraketten AIM-120 die elk toestel binnen een afstand van 75 kilometer genadeloos uit de lucht halen. Oorlogsvoeren wordt zo dodelijk efficiënt, absurd accuraat maar ook koel afstandelijk. In 1945 viel piloot Buck Danny voor het eerst de Jappen aan. Sindsdien verouderde de held der helden nauwelijks, maar hij vloog steeds met de nieuwste toestellen. Door al die technologische vooruitgang beperkten sommige gevechtsscènes in de jongste albums zich tot wat radarstaren. Enorm efficiënt, maar helaas ook nogal saai. De reeks Buck Danny "Classic" komt onze dorst naar bloed tegemoet. In deze parallelreeks grijpen de auteurs terug naar de hoogdagen van de reeks. Hier heb je nog luchtgevechtsscènes waar de piloten het wit in elkaars ogen kunnen zien.

Na het prima Korea-tweeluik keren we nu zelfs terug naar de tijd van de Mustangs, B-29's en de Thunderbolts, zalige schroefvliegtuigen die elke pilotenstripliefhebber zullen kunnen bekoren. Bovendien is dit weer zo'n heerlijk ouderwetse plot waarin een geheim Japans leger met steun van enkele overlevende nazi's de wereld wil veroveren door een atoombom op San Francisco te droppen. Buck Danny is intussen neergestort op het Duivelseiland waar de ultieme aanval op de wereld wordt voorbereid. Samen met een paranoïde Robinson Crusoë slaagt hij erin uit handen te blijven van slangen, koppensnellende Dayaks en de Japanse soldaten. Het kan niet op. Onderweg ontdekt hij hun geheime schuilplaats waarvan de architecten de tijd hebben gevonden deze om te vormen tot een indrukwekkend tempelcomplex. Dolletjes!

Het scenario van Frédéric Marniquet en voormalig gevechtspiloot Frédéric Zumbiehl moet je absoluut lezen met al je kinderlijke onbevangenheid. Maar eenmaal je de juiste mindset gevonden hebt, is dit album weer magisch wegdromen naar je kindertijd. Oh ja, dit is een van de zeldzame recente albums waar Sonny Tuckson niet wordt neergezet als een klunzige clown. Eindelijk is hij weer die sublieme piloot met net dat tikkeltje extra durf zoals Jean-Michel Charlier hem ooit creëerde. Welkom terug, Sonny de echte!