Najaar 1870. Het gaat er even wat minder douce aan toe in het land van de gelijkheid, vrijheid en broederlijkheid. Frankrijk heeft te maken met interne verdeeldheid, maar weet naar buiten toe nog even één en onverdeeld te zijn. Maar één en onverdeeld zijn stilaan ook de kleine staatjes aan haar Oostgrens. Met dat 'Duitsland' krijgt Frankrijk het aan de stok en zoals dat altijd gaat met landen die op het punt staan een oorlog te verliezen, begint Frankrijk intern te sputteren. Dit keer zelfs in daden. Met de Pruis voor de deur is er werk noch voedsel beschikbaar en dus roert het volk zich. De armsten eerst, niet in het minst de armere vrouwen. Je zal bovendien maar kind zijn in dergelijke omstandigheden. Het overkomt Victorine, maar zij maalt er niet echt om. Neen, Castor en Pollux zullen haar wel helpen, want zo hoort ze, "soms zijn het dieren die bepalen of een oorlog wordt gewonnen of verloren". Alleen zijn Castor en Pollux geen postduiven, maar olifanten uit de Parijse zoo. Olifanten waarmee ze, daar is ze van overtuigd, de Pruisen zal verpletteren.

Dit verhaal over kinderlijke verbeelding in een harde wereld, vormt het eerste deel van een driedelige conceptreeks over de begindagen van de Derde Franse Republiek. De vaste stek is voor ervaren rot Wilfrid Lupano (Alim de Leerlooier, Krasse Knarren, De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt). Hij biedt een verhaal dat een evenwicht moet zoeken tussen de fantasiewereld van een kind en de harde realiteit van een belegering. Dat lukt de ene keer wel en de andere keer wat minder. Lupano houdt duidelijk van lange zinnen en lange betogen, die hier en daar wel wat krom werden vertaald. Sommige zinnen krijgen bovendien te Hollandse woorden mee om geloofwaardig te zijn in een Franse setting. Algemeen Nederlands, gangbaar in ons hele taalgebied, had dit kunnen voorkomen. Grafisch blijft ons vooral de inkleuring door Lucy Mazel bij die mooi de sfeer van een druilerige herfst over het hele album weet uit te spreiden.

Hoewel intussen lente, is ook de (geïllustreerde) sfeer in het tweede album somber. Dit keer is Anthony Jean verantwoordelijk voor het grafische luik. Het is een kwestie van smaak, maar wij voelen ons iets meer aangesproken door de tekenstijl in dit deel. In het vorige deel hielden de tekeningen zo nu en dan een komische ondertoon overeind. Bij dit tweede, rauwere deel, past een wat hardere, meer directe stijl.

Het verhaalthema blijft hetzelfde, feminisme in dezelfde woelige tijden. Parijs heeft zich intussen nog wat verder afgescheurd en vormt de Commune van Parijs. In deze regering met korte levensduur proberen vrouwen hun positie te verbeteren. Maar ook anderen proberen hun zegje te doen. Zelfs Karl Marx en Friedrich Engels sturen hun 'mannetje' naar de communards. Wij plaatsen dit deel voorzichtig hoger dan het voorgaande.

Suivant: Xavier Fourquemin die hopelijk een mooi scenario op zijn tekentafel krijgt.