"Ik wens de dood. Ik ben een abnormaliteit. De eenhoorn moet me vertellen waarom ik leef." Juan Fernandez de Heredia, Hospitaalridder, biedt zijn paard aan om koning Filips VI van Frankrijk de kans te geven het slagveld van Crécy op 26 augustus 1346 te ontvluchten en zodoende te overleven. Zo tekent hij zijn eigen doodvonnis, omsingeld door de Britse infanterie. Ondanks de dodelijke verwondingen overleeft de Heredia tot zijn eigen verbijstering en begint zijn zoektocht naar de reden waarom hij dankzij de eenhoorn overleefde.

Schrijver Stéphane Piatzszek (ook scenarist van het redelijk onbekende, maar sterke L'Île des Justes) en tekenaar Guillermo González Escalada voeren ons in een tijdspanne van twee jaar door de Franse middeleeuwen van de veertiende eeuw. Slagvelden, kerkers, woeste wolven, de builenpest, de pausen van Avignon, de Jodenvervolgingen, melaatsheid,... Alle gekende standaardingrediënten komen aan bod bij de zoektocht van Juan naar de onvindbare en ongrijpbare eenhoorn.

Het verhaal leest als een eenhoorn in galop, is mooi in beeld gebracht en historisch accuraat (de Heredia leefde effectief in de veertiende eeuw en was een van de bekendste hospitaalridders), maar onze betrokkenheid met de zieleroerselen van de ridder is quasi onbestaande. "Get over it", bromden we meermaals. En wat is dat toch met die eenhoorn. Bij uitstek ons minst gewaardeerd fabeldier. Veel te braaf en onschuldig. Misschien populair bij maagden, maar geef ons maar Kerberos of een flink uit de kluiten gewassen Minotaurus.

Los daarvan, mooie en correcte middeleeuwse vertelling. Om het in foodtermen te zeggen: vlugge smaakvolle hap, mocht wel een beetje meer gekruid zijn.