Een hond die door allerlei ingrepen kan spreken, op zijn achterste poten loopt en tegelijk ook nog agent speelt voor de Zwitserse geheime dienst: dat leverde in de roaring sixties vuurwerk op in het weekblad Robbedoes. De verhalen worden nu door Arboris voor een eerste keer gebundeld in deze eendelige integrale.

Eigenlijk schrokken we er zelf van hoe vlotjes die vertellingen een kleine vijftig jaar nog meekonden. Attila is een licht verteerbaar stripfiguurtje dat tegen een strak tempo de nodige avonturen beleeft. Zijn spreidstand tussen honds en menselijk gedrag levert regelmatig de nodige hilarische scènes op. Het blijft grappig hoe hij de dommekrachten van dienst steeds weer in de luren legt in zijn rol als aaibare viervoeter.

Tekenaar Derib en scenarist Maurice Rosy vormen een goed geoliede tandem en dat zorgt vooral in de eerste twee albums voor knetterende, klassieke avonturenverhalen. In Een Hondenbaan lost Atilla eigenpotig een spionagecomplot op en herken je duidelijk nog de James Bond-invloeden. In Attila Speelt tegen (rare titel?) krijgt het personage een eigen smoel en weet hij een erfeniskwestie tot een goed einde te brengen. Vanaf het derde album De Raadselachtige Z14 krijgt Rosy assistentie van de nogal enigmatische Maurice Kornblum en we durven te betwijfelen of dit de reeks veel goeds heeft gedaan. Vooral in deel 4, Vliegspul voor Z14, krijg je een verhaal dat alle kanten uithobbelt en weinig samenhang vertoont. We hebben trouwens regelmatig onze wenkbrauwen gefronst toen we in het bijhorende dossier de achtergrond te lezen kregen over de band tussen beide scenaristen. De invloed van mei '68 was nog duidelijk merkbaar...

Derib was in elk geval niet erg gecharmeerd door de samenwerking met Kornblum en besluit om het volgende verhaal Bak et Flak étonnent Attila niet meer te tekenen. Later heeft Didgé (Didier Chardez) dit scenario nog uitgetekend en het verscheen ook in het weekblad Robbedoes, maar er is voor gekozen om het niet in deze bundeling op te nemen. Zo kwam er door onderlinge strubbelingen een vroegtijdig einde aan een reeks die in onze ogen toch voldoende potentieel had om er een langlopende serie van te maken. Zeker als je weet dat die andere sprekende hond, Scooby Doo, enkele jaren later zijn opwachting maakte in de media...