Niet alleen geneeskundestudent Oscar alias Odyxes, maar ook de Egyptische farao waar Odyxes mee te maken krijgt, blijkt uit een recentere periode te komen. De farao was in 1880 namelijk een Amerikaanse generaal die met gretigheid indianen over de kling joeg. In de proloog zien we hoe driest en weerzinwekkend hij met zijn soldaten te werk gaat. Zijn expertise komt in de oudheid van pas om geweren en kanonnen te smeden om er de hele wereld mee te overheersen. Odyxes' hulp komt van pas, maar de jongen krijgt het in zijn gouden kooi niet over zijn hart een fataal bevel uit te voeren. De jonge schrijver die Odyxes vergezelt, loopt trouwens ook rond met een geheim. En dan zijn er nog de goden op de Olympus wiens vileine rol in dit alles langzaamaan duidelijk wordt.

't Kan verkeren. Je mag dan nog doorgaan voor een topscenarist, dat betekent niet dat elke reeks een fenomeen wordt. Odyxes sloeg onvoldoende aan bij het Franse publiek en in plaats van de zes voorziene delen rondt Christophe Arleston Odyxes noodgedwongen al na twee delen af. De scenarist van Lanfeust van Troy, Trollen van Troy, Ythaq en Ekhö, vier reeksen waarmee hij wel successen oogst, propt nog snel een arsenaal goede vondsten — die helaas niet allemaal op hun plaats staan vastgeklonken — in het verhaal waarbij hij mooie kansen biedt aan tekenaar Steven Lejeune om mee uit te pakken. De originele vormgeving van de Griekse goden bijvoorbeeld is geweldig, met name Poseidon en Zeus en kom, ook de welgevormde Athene mogen gezien worden. De oorlogstaferelen, de haven met alle oorlogsschepen en de Egyptische decors zijn prachtig. Ook al wist Lejeune dat deze reeks niet zou voortgezet worden, hij maakte er zich niet snel vanaf. We wensen hem eerstvolgend zijn verdiende succes toe.