27 jaar geleden pitchte Andreas in zijn bevreemdende serie Rork voor het eerst de geheimzinnige astroloog Capricornus. Die eerste date viel zo goed mee dat er enkele jaren later, in 1997, een duurzame en langdurige relatie uit volgde. Andreas zou uiteindelijk twintig jaar en evenveel avonturen trouw blijven aan zijn sympathieke held. Nooit schuwde Andreas daarbij het experiment: cyclussen, extra lange verhalen, korte intermezzo's in zwart-wit, een tekst- en titelloos album, een album vol close-ups of nog eentje met een steeds terugkerende plaatindeling. Het strafste is: Andreas slaagt er met deze twee afsluitende delen in om ons minstens de indruk te geven dat al die folietjes die hij Capricornus heeft aangedaan, deel uitmaakten van een vooraf en nauwkeurig uitgekiend plan.

Net als destijds met de laatste Rork brengt Andreas in Terminus, deel 19, alle losse eindjes (en zelfs eindjes waarvan niet vermoed kon worden dat ze los waren) bij elkaar en knoopt ze als een vingervlugge goochelaar weer aan elkaar. Het helemaal begrijpen, zoals het bij een echte illusionist ook het geval zou zijn, doe je niet, maar onder de indruk ben je onvermijdelijk. De naar aanleiding van Rork vaak geopperde vergelijking met David Lynch gaat dan ook helemaal op. Al doet Capricornus door zijn relatief toegankelijke insteek (binnen de behoorlijke complexe overkoepelende verhaalboog zitten uiteindelijk relatief rechtlijnige avonturenverhalen en ook in de trouwe vriendschap tussen Cap, Astor en Ash zitten heel wat klassieke herkenningspunten) eerder wat Christopher Nolan-achtig aan.

Soit, tot de voorlaatste pagina zou Terminus — what's in a name? — een bevredigende slotshow geweest zijn van Andreas' langstlopende tournee. Maar de Grote A zou zijn naam niet alle eer doen als hij met de laatste pagina niet nog eens alle conventies op zijn kop zou zetten met een verrassende wending die alle eindjes genadeloos weer uit elkaar rukt. Alsof hij nog eens wil duidelijk maken dat je het pas zal begrijpen wanneer hij wil dat je het begrijpt. Met deel 20, het afsluitende Meester, doet Andreas vervolgens zijn kunstje over, even vingervlug en even aanvaardbaar maar toch weer anders. Een verrassend indrukwekkend bisnummer!

Nee, voor een aflevering uit de Bouquet-reeks moet je bij Andreas niet zijn en het lezen en proberen begrijpen van zijn verhalen is ongetwijfeld een vorm van zelfkastijding. De inspanning om je te laten onderdompelen in zijn doordachte kluwen is aanzienlijk en een strip van hem sluit je steevast met het onbehaaglijke gevoel dat — hoewel je denkt het allemaal te vatten — je toch wat over het hoofd hebt gezien. Maar ontegensprekelijk is er ook een vorm van voldoening voor elke deur die je sluit en van dankbare verrassing voor elke onverwachte vondst die achter de volgende deur zit. Het gebrek aan houvast creëert een ongewone maar fascinerende sensatie. In een wereld waarin we googelend voor elke formule een uitleg kunnen vinden of er nog nauwelijks nog verborgen of onbekende streken bestaan, moeten we Andreas erkentelijk zijn: hij brengt ons net wat dichter bij hoe pakweg Vasco De Gama of Stanley zich moeten hebben gevoeld.