Het zit de orde van de Techno-Pausen niet mee. De enige planeet waar epifyt te vinden is, raakt uitgeput van deze uitzonderlijke brandstof waarmee alle ruimteschepen vliegen. En net op die brandstofverkoop is hun totale machtsstructuur gebaseerd! In het grootste geheim stuurt de techno-paus dan ook de ambitieuze Techno-Kardinaal Orne-8 naar de planeet om de oplossing te zoeken. Alle sporen leidden naar de laatste Meta-Baron. Maar hoe kan je deze onoverwinnelijke man manipuleren? Orne-8 besloot alles op alles te zetten en kwam uit de kast. Orne-8 bleek niemand minder te zijn dan de ravissante dochter van de Techno-Paus zelve. Samen met Simak de Transhumaan, die zich kon muteren naar vrouw, wisten ze een naar seks en sterfelijkheid snakkende Meta-Baron rond hun vinger te winden. Ze raakten zelfs binnen in de Meta-bunker, zijn ondoordringbare ruimteschip. Stilaan werd het onmogelijke waar. De Meta-Baron en Orne-8, de dochter van zijn aartsvijand, werden een koppel. Maar kon dat wel? De Meta-Baron had immers besloten dat hij geen erfgenaam wou vanwege de wrede regel van zijn kaste dat het kind zijn vader moet doden om de volgende baron te worden. Op een dag onthulde een dolverliefde Orne-8 haar grote familiegeheim. Maar nog voor de Meta-Baron helemaal tilt kon slaan, gooide Simak twee nanobommen naar het koppel. Was dit het einde van de illustere bewoner van de meta-bunker?

De Metabaronnen is een van de beste series van cultfantast Alejandro Jodorowsky. In een repetitief, kwellend kader dist hij ons het ene straffe verhaal op van deze bloeddorstige familie. Geschift zot, extreem gewelddadig, religieus dwepend, maar o zo verslavend. Juan Giménez zette deze waanzinnig familiesaga op papier en maakte er een enorme successerie van. En zoals dat tegenwoordig gaat, werd er tien jaar na datum een vervolg aan gebreid met vier tweeluiken. Eerlijk? We hielden ons hart vast. Maar de Brusselse scenarist Thierry "Jerry" Frissen voelt deze geflipte space opera heel goed aan. De toon zit goed, de humor is er, de plotwendingen zijn geweldig. De eerste delen misten wel net die extra sprankel genialiteit die de hoofdserie zijn geweldige WTF-gehalte gaf, maar met het tweede tweeluik groeide hij in zijn rol. Dit is een explosieve saga geworden.

Tekenaar Niko Henrichon (Noach, Pride of Baghdad), die dit tweeluik voor zijn rekening nam, had de ondankbare taak om even goed te doen als Khaal-tekenaar Valentin Sécher en Juan Giménez. Maar dankzij zijn uitstekende decors slaat ook hij er zich aardig doorheen. Normaliter moest de indiër Mukesh Singh (All-New Invaders) de honneurs waarnemen voor het volgende tweeluik, maar wegens persoonlijke redenen geeft hij verstek. Zijn vervanger is niemand minder dan... Valentin Sécher, de geweldige tekenaar van het eerste tweeluik.

Zo houdt deze Meta-Baron alle kansen gaaf om ons blijvend te verrassen met de meest fantastische van de pot gerukte verhalen en tekeningen. Deze spin-off is een blijvertje. Wie had dat gedacht?